Over helen en spelen

Geen idee waar de rugpijn ineens vandaan kwam. Die totale, zo lekker langs de ruggengraat lopende akeligheid waardoor lopen, zitten en staan heel speciale handelingen worden.

Misschien kwam het door de 3,5 uur durende autorit naar Vlissingen op zaterdag, of de 3,5 uur durende rit naar Groningen op zondag.

Misschien was het hardloopblokje op maandagochtend wel de oorzaak dat het me die avond steeds moeilijker af ging om mijn glas verrukkelijke wijn te pakken te midden van heerlijk gezelschap en een bijzonder smakelijk diner.

Twee mensen namen afscheid, misschien was ik onbewust zo aangedaan dat ik het alleen kon uiten via mijn rug?

Geen idee natuurlijk hoe dat allemaal op elkaar in kan werken. Sommige lichaamsreacties zijn ondoorgrondelijk.

Misschien was het wel gewoon de beslissing die ik dinsdag nam, waar ik zo lang tegenaan gehikt had.

Dat het daarom woensdag een emotioneel vreemde dag was, met diezelfde avond nog een zeer geslaagde brainstormsessie in een geheel ander gezelschap, zou er ook wel iets mee te maken kunnen hebben.

Het Engelstalig afscheidsetentje donderdag gaf me de gelegenheid om te testen of rugpijn en etentjes iets met elkaar te maken hebben.

Maar nee, niks. Geen centje pijn natuurlijk. En dat zelfs met minder verdovende drank dan ik maandag tot mij had genomen. Dus ik kon de avond best afsluiten met een ritje in de botsautootjes, dacht ik. Ja, jammer, dat soort gedachten.

Het verjaardagsfeestje vrijdag en de reünie op zaterdag heb ik daarom maar laten schieten.

Eerst helen, dan pas spelen.

Ik ga nu testen of de rugpijn van het hardlopen komt.

Of van het toevallige mooie weer natuurlijk. Je weet het niet hè?