De Taartenclub

Soms heb ik van die geweldige ideeën die ik niet vertel en waar ik niets mee doe, omdat ik het gevoel heb dat ze zomaar uiteen spatten als ik er alleen maar naar kijk.
Of ze vliegen langs en ik kijk te laat op om ze goed te kunnen zien. Of ik denk dat het toch niets wordt. Of, of...

Natuurlijk wil ik hier vertellen over dat ene idee dat laatst wel iets is geworden: mijn eigenste heerlijke Taartenclub. Op mijn verjaardag zat ik ’s ochtends met een paar vriendinnen aan de keukentafel verjaardagstaart te eten. Vreemd genoeg kenden ze elkaar niet, terwijl ze ongeveer van dezelfde leeftijd zijn, kunstenaar zijn en veel dezelfde vrienden hebben.

Ik vond het heerlijk, de dames vonden het geweldig en het idee om dit zomaar te herhalen sloop stiekem mijn keuken binnen.
Waarom niet? Met een paar vrouwen om de keukentafel taart eten. Zo gek is dat toch niet?
Ik stelde een lijstje samen van vrouwen die ik wel eens met slagroom in de mondhoeken wilde zien, en nodigde ze uit. Het waren net 10 kleine negertjes. “Ja leuk!” zeiden ze allen en zegden daarna één voor één af.
Wat doe je dan met zo’n idee? Was het dan toch een voorbijvliegertje?
Had ik deze beter kunnen doorgeven aan iemand anders? Of, of...
Het kon me eigenlijk ook niks schelen, ik wilde die Taartenclub hebben!

Ik koppelde het aan Yule. Ik mag graag dingen koppelen en al helemaal aan heidense voorlopers van kerst waarbij al het eten opgegeten dient te worden dat het einde van de winter toch niet kan halen.
En ik nodigde zo ongeveer de hele verlanglijst uit. Kon mij het schelen. En toen kwamen ze bijna allemaal. En ze brachten geschenken en taart en lekkers en aten het op enkele kruimels na allemaal op. En ze bleven en praatten en lachten en vertelden en luisterden en een enkeling bluste haar opvliegers met een shaggie in de tuin.
Sommigen kenden elkaar. Van naam of van het laatste kunstwerk (een van de dames had onlangs ergens een kerstboompje geplaatst) of de laatste column of dat laatste boek of die laatste voorstelling. Sommigen waren stil op enkele wijze woorden na, sommigen hadden het hoogste woord.

Ik heb de rest van de dag vol adrenaline rondgelopen. Wat een feest, wat een bijzonder feest! Soms moet ik een idee blijkbaar gewoon vasthouden en koesteren.
Me niet van de wijs laten brengen door 10 kleine negertjes maar vertrouwen op de taartzucht van vrouwen die vrijelijk kunnen citeren uit Joop ter Heul, taartjeseetster bij uitstek.