Deze week is de laatste week dat ik in dienst ben bij de werkgever. Vanaf volgende week krijg ik een voorschot op de WIA. Absurd om in deze positie terecht te zijn gekomen en niet meer overal onbevooroordeeld en met veel zin in te kunnen duiken. De afgelopen twee jaar heb ik steeds gedacht dat het wel goed zou komen als ik de boel maar zo snel mogelijk accepteerde. Heel gek, maar zo blijkt het helemaal niet te werken.
Ik kijk ook niet echt vooruit naar de toekomst, ik kijk vaker naar de deurmat waar ik toch al lang een brief van het UWV op had verwacht, met de bevestiging van het telefoongesprek dat we begin september hadden.
Laatst las ik een boek, of een artikel, of zag ik een film of drong zich op een andere manier een beeld aan me op van een ludieke manier om echt rust te krijgen. Ik ben even kwijt waar ik het gevoel opliep. Misschien was het wel het interview met een 100-jarige in de krant, die vertelde dat ze na haar 8e kind een jaar op bed lag omdat ze niet kon lopen. Volstrekt buiten de context bracht ze me op een geweldig idee: Wat nou als ik het hele gedoe van huishouden en wasjes en boodschappen en opruimen en koken eens een paar dagen volledig achter me zou laten en naar een hotel in het bos zou gaan? Geheel verzorgd, of beter gezegd: ontzorgd worden. Niet nadenken over eten, of over mensen waar ik naar moet luisteren, geen bed verschonen. Niet nadenken over planten bewateren en had ik de wasjes al genoemd?
Niks, niks, niks moeten. Hoe zou dat zijn? De 100-jarige had een verdomd goede reden om te blijven liggen, die wuif ik even weg, daar kan ik niet aan tippen. Ik las het artikel en ik voelde de enorme overgave die de laconiek geuite opmerking met zich mee bracht. Gewoon blijven liggen en niets te hoeven. Ik wil dat helemaal niet, en ik kan het ook niet. Ik kan alleen een dagje blijven liggen als ik griep heb en dan voel ik me eigenlijk een profiteur van de zorgen van een ander.
Ik wil helemaal geen jaar in bed liggen, ik ben geen Sue Townsend of Ottessa Moshfegh, maar ik kan wel het idee an sich koesteren, en het vertalen naar wat wél binnen mijn bereik ligt en binnen mijn karakteriële vermogens: een hotel in het bos. Een plek voor overgave aan professionals zodat mijn interne controle-freak geen bodem heeft om stampij te lopen maken. Ik hoop dat deze gedachte wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten