Kijken kijken

Ik zat net bij de diëtist in de wachtkamer. Ze deed de deur open en meteen stoven allerlei dames op haar af. 'Heb je iets te doen,' vroegen de dames, 'of kunnen we even wegen?' Ze had niks te doen, zei ze, waarna ik ('daar denk ik toch echt anders over') opsprong, me tussen die zichzelf wegende dames wurmde en haar vroeg of zij Truus van Truzenberg was, want dan had ik een afspraak met haar. Ze wist van niks, haar hoogzwanger voorgangster had onze afspraak niet in de agenda gezet.

Ik observeerde haar verbaasde blik en liet haar spartelen zonder iets te zeggen.

Het is genieten om alleen vriendelijk toe te kijken en dat kan ik iedereen aanraden.

Zeg niks, kijk.

Dan zie je hoe iemand denkt en hoe de één voornamelijk bezig is een verklaring te vinden voor de omstandigheid en hoe de ander razendsnel aan een oplossing werkt. Wat iedereen probeert is de situatie te beheersen zonder gezichtsverlies.

En ik leer tegenwoordig dat dat veel beter gaat als ik niet mijn dienstbare best ga doen dat in te vullen door mee te denken of oplossingen aan te reiken.

Dus ik oefende in geduldig zijn en zag hoe het gezicht voor me vat probeerde te krijgen op de situatie en in haar geheugen groef naar wat ze ooit geleerd had over de juiste houding voor een dergelijk moment.

Ze tikte minutenlang op haar toetsenbord, 'even kijken hoor', en koos toen voor excuses en complimenten.

Terwijl ik keek bedacht ik wat ik zelf wou. En ik wou weg.

Van haar mocht ik blijven, maar dan moest ze even een volgende cliënt afzeggen.

Dat wou ik niet. Wat heeft zo'n andere cliënt te maken met een fout in mijn tijd, dus doe maar een andere keer. Ik wou er bovendien ook vanaf zijn. Eigenlijk wou ik nooit meer terugkomen, maar mijn hoofd zei: doe niet zo raar, je hebt een stressvol half jaar achter de rug, grijp deze hulp nou.

We maakten een nieuwe afspraak. 

Ze verzon nog 'Wanneer hebben wij elkaar voor het laatst gezien?' en ik staarde haar aan en dacht 'Weet je wat, laat maar zitten, het is niet meer nodig.' En nog een keer kwam mijn verstandige hoofd ertussen voordat ik die woorden hardop kon uiten.

Teruglopend naar huis herinnerde ik me dat ik de vorige keer een kwartier voorbij mijn afspraaktijd maar eens naar de balie liep om te vragen of dit wel goed kwam. Er was in de wachtkamer genoeg te observeren en ik voerde leuke gesprekken met andere wachtenden, waaronder een vrouw met MS die weer kon lopen, maar dat was nu eenmaal niet de reden van mijn komst.

De hoogzwangere voorgangster bleek helemaal de tijd vergeten te zijn, zo gezellig had ze met de cliënt vóór mij gepraat.

Dat was drie. En terwijl ik mijn straat inliep besloot ik dat drie toch wel echt meer dan genoeg is. Dat het eigenlijk ook idioot is dat ik daar drie Momenten voor nodig heb.

Ach wat doe ik daar ook.

In het gebouw lopen en rollen voornamelijk patiënten rond. En dat ben ik niet.

Dus ik belde ze af en ben vanaf nu weer heerlijk zelf verantwoordelijk.