Het belang van Twitter

Hoe minder reacties komen op mijn tweets hoe eerlijker ik ze maak.
Ze worden toch niet gelezen en ik wil die dingen kwijt.
Het lijkt misschien op een biechtbehoefte waarna ik met een schone lei verder kan, alsof ik een kinderlijkje achter het Coendersborg onder afgevallen bladeren heb verstopt, of een geheim leven als prostituerende vrouw leid, maar dat is niet zo.
Sommige dingen moeten er gewoon uit.
Hard fietsend naar het station stootte ik er laatst "fermenteren" uit. Ik weet niet waarom en andere fietsers kunnen het hebben opgevat als een verwensing, maar het zal wel een soort Tourette zijn of een herbeleving van een aflevering van Dexter waarbij ik nare woorden uit mijzelf moet spugen om er niet door vergiftigd te worden. Zoiets, denk ik.

Verder twitter ik eerlijk dat ik soms denk blindedarmontsteking te hebben.
En dat wasknijpers en stofzuigers mij motorisch treiteren.
Eerst dacht ik dat het universeel was en dus wel herkenning zou opleveren.
Later dacht ik dat het zó universeel was dat iedereen zijn schouders er over ophaalt, of mij natuurlijk vreselijk irritant vindt, maar die mensen mogen mij gerust ontvolgen.
Vanochtend denk ik dat weinig tweets echt gelezen worden. Ik word namelijk gevolgd door mensen die Engelstalig zijn, of die naast mij ook 12.835 anderen volgen. Hallo! Waarom toch jongens?
Ik kan er dus van alles uitstoten op Twitter. Ik heb bijvoorbeeld nog niet gemerkt dat het mijn carrière (proest) zou kunnen schaden.
Ik zit wel eens met potentiële opdrachtgevers aan tafel die mij duidelijk niet op Twitter hebben opgezocht. Sterker nog: ik zie dat ze mij niet eens op LinkedIn hebben bekeken, laat staan dat ze mijn eigen website hebben bezocht.

En dan, net als ik me onbespied waan, reageert iemand op een verwarde tweet, beschuldig ik hem weer van seksisme, waarna we allebei terugkrabbelen. En iemand reageert op één van mijn retweets, waar ik feminisme aan gekoppeld heb, op zo'n manier dat ik denk: ja mevrouw, had je dan éven iets beter ingelezen voor je die bewering doet.
Nu moet ik alsnog huiswerk maken.

Ik ben veiliger af als ik alleen maar tweet dat we niet allemaal door wolven kunnen zijn opgevoed.
En nee, ik weet niet waarom ik die gedachte ineens had, maar het gebeurde in de trein en ik ben heel blij dat er iets als Twitter bestaat zodat ik het kan opschrijven in plaats van door de stiltecoupé brullen.
Twitter is goed.
Twitter beschermt mij tegen mijzelf.