Hergroeperen

Op de fiets belde ik met mijn moeder. 
Ik zei "Mam, alles gaat zo lekker en mijn leven is zo heerlijk! Als ik nu dood neer val dan is dat goed. Begrijp je dat?"
"Ja heel goed," zei mijn moeder en ik wist dat ze het ook echt begreep.
Daarna heb ik het eigenlijk nooit meer met iemand besproken want ik wist nu, we spreken zo rond de eeuwwisseling, dat er mensen bestonden die dit ook zo zagen.
Een maand geleden zat ik met een vriendin in de auto en omdat we in Leeuwarden waren geweest en via de toeristische route terugtuften naar Groningen, kwamen we te spreken over doodgaan. Dat ik daar geen probleem mee heb en dat het prima is als het gebeurt.
Zij schrok daarvan. Was ik suïcidaal?
Daar schrok ik weer van. Nee, natuurlijk niet.
Maar waarom dan?
Nou, gewoon, omdat doodgaan niet erg is. Wel de ziektes en andere nare situaties die er aan vooraf kunnen gaan, maar sterven zelf is een natuurlijk fenomeen. En dat vind ik prima.
We waren even stil.
"Ik zou het heel erg vinden voor mijn zoontje," zei ze, "Dat die zonder moeder moet opgroeien."
Ja dat leek mij ook akelig.
Wat later zat ik met een andere vriendin op een terras. Ze vertelde dat er 400 mensen bij de uitvaart van haar vader waren.
Ik probeerde het me voor te stellen maar dat ging niet. Ik zou al blij zijn als er 50 voor mij komen opdagen. En dan niet persoonlijk natuurlijk, want ik sta dan toch op het punt voor altijd te verdwijnen, maar blij voor mijn nabestaanden.
Voor nabestaanden is de dood anders, die moeten zich hergroeperen.
Ik had ooit drie katten. Eentje was een lobbes, eentje was een felle en eentje een parmantige. Toen de lobbes stierf werden de andere twee wat liever. Kwestie van herverdelen van eigenschappen.
Blijft nog één vraag over: Wie gaat welke eigenschappen overnemen na mijn dood?