Arme Man. Ik heb het hem niet
aangedaan.
Ik wil natuurlijk wel elke dag
uit eten, maar ik had al een bak humkessoep uit de diepvries gehaald om 's
avonds op te warmen. Humkessoep is geloof ik Twents en de Man is dankzij
Balkenbrij huiverig voor alle gerechten waarvan ik zeg dat ze Twents zijn.
Het schoot me er over de humkessoep ook al uit voor ik het in de gaten had. Ik kreeg een
wantrouwige blik en een "toch niet óók
van afval hè?" terug, omdat slachtafval ooit als basis diende voor de
eerste balkenbrijen.
Toen ik nog in Twente woonde
maakten mijn ouders iedere winter samen balkenbrij. Mijn moeder hield de pan
stevig vast en mijn vader hing er boven met de boormachine waarop hij een
forse haak gemonteerd had. Rondom het fornuis was alles wit van de bloem, inclusief mijn ouders die een half uur lang in dezelfde houding stonden. Lever, bouillon en bloem werden in de pan een
grauwe, kleverige smurrie, die ondanks de grote hoeveelheid piment nergens
naar rook. Ze schepten het in 10 schalen die ze in de kelder plaatsten of weggaven. Het water loopt me nu al weer in
de mond.
Maar nee, in Humkessoep zit
scharrelbig.
Het is soep van groene en witte bonen, een stuk vlees, ui, prei en aardappel. En niet gepureerd
op het eind maar gewoon met lekker grove stukken, een beetje van mijn Mam en
een beetje van Mijzelf.
Ik heb een foto gemaakt van het stilleven van ingrediënten,
bij wijze van recept-notatie.
Ik maak wel vaker recepten naar aanleiding van
foto's. Met Kerst waren we bij de schoonfamilie in Doesburg, waar een boek over hun stad op tafel lag. Ik bladerde wat door de
herinneringen van andere mensen en las een stuk over de mosterdfabriek
waar het stadje trots op is. Nu schijnt de huidige mosterdmaker dolgraag
met pensioen te willen maar niet te kunnen omdat hij geen opvolger heeft, waardoor
de fabriek met sluiting wordt bedreigd. Ik maakte met mijn telefoon foto's van het recept voor de
typische mosterdsoep met echte Doesburgse mosterd, dat erbij stond, opdat ik de mosterdmaker niet zal vergeten.
Laatst heb ik het gemaakt, met
heerlijke mosterd uit de Marne, want daar woon ik dichter bij. Niet dat ik op de fiets een potje kocht aan de fabrieksdeur, dat had oom Albert al
voor me gedaan. En bovendien, als ik de weilanden in zou trekken om te foerageren vind ik eigenlijk dat ik dan ook het vlees van het abattoir en de melk bij de
boer moet halen en ik heb geen goede melkfles of thermosfles om de melk in te
laten tappen. Dat lijkt me toch het meest ideaal, ook voor de boer. Tenzij die
wegens regulering van het een of ander een absoluut verbod heeft op verkoop aan de deur.
Dat kan natuurlijk ook en is volgens mij niet eens zo vergezocht.
Ik zou nog wel eens uit eten
willen op het Groningse platteland, waar ze op Groningse wijze plukken,
slachten en tappen, ik noem daar een Piloersemaborg in Zuidhorn. Net iets te ver om
te fietsen, maar dat moest ik maar niet aan oom Albert overlaten. Zeker niet vanwege de wijnen die ze
daar zo graag schenken.
Er schijnt ook een Twentse wijnboer te zijn, bedenk ik. Eens kijken of ik een foto op internet kan vinden.
Twentewijn.nl :)
BeantwoordenVerwijderenInderdaad. Wij Tukkers zijn ook echt van alle markten thuis
BeantwoordenVerwijderen