28 augustus 2014

Echt verbinden

Ik lees "Committed" van Elizabeth Gilbert omdat ik al sinds de middelbare school faliekant tegen het huwelijk ben en ik oprecht niet begrijp hoe iemand die daar ook geen fan van is er toch instinkt.
Ik heb het boek nog niet uit dus ik weet nog niet met welke overgave ze uiteindelijk in dat bootje stapt, maar ze moet trouwen omdat Home Security dat wenst. Dus doet ze onderzoek naar huwelijkse gewoonten in de rest van de wereld. En dat vind ik bijzonder om te lezen.
Ik ben nu aanbeland bij een stuk over een volk in Laos waar meisjes tegenwoordig een opleiding volgen en zij hun eigen geld verdienen, waardoor jongens, die het land bewerken en niet doorleren, voor hen niet meer interessant zijn. En dus gaat niet alleen de economie er voor dat volk totaal anders uit zien, maar ook op demografisch gebied zal niets meer hetzelfde zijn.

Financiële onafhankelijkheid verandert inderdaad het bestaan voor vrouwen.
Waar in niet-westerse gebieden het financiële aspect en het voortbrengen van kinderen de belangrijkste redenen voor een huwelijk zijn, blijkt het in de westerse wereld (of die in Amerikaanse speelfilms) vaak een zaak van zelfrespect te zijn: uit een huwelijk halen vrouwen de bevestiging dat er iemand is die hen bijzonder vindt, dat ze gewenst en zelfs gewild zijn. Als je niet getrouwd bent ben je blijkbaar niet aantrekkelijk genoeg.
Nog niet zo lang geleden mochten vrouwen geen bezit hebben. Zodra ze trouwden mochten ze niet meer werken, en gingen eventuele bankrekeningen, huizen en andere waardevolle zaken onmiddellijk over in de handen van hun man.
Ook zijzelf mochten ze niet bezitten, en braaf wierpen ze hun naam en identiteit van zich af. Overzees willen ze nog wel eens een stap verder gaan door ook meteen maar de voornaam van hun man aan te nemen. "Ik ben Mrs. James Madison", kan me toch niet voorstellen dat Dolley dat echt ooit gezegd heeft.
En dan zijn er nog steeds vrouwen die dat vrijwillig doen omdat het 'zo romantisch' is. Die stap begrijp ik oprecht niet en dat is natuurlijk ook niet nodig. Zo lang ik maar niet mee hoef te doen aan die ongein die zegt dat ik niet mag bestaan zonder die ring (ja hoezo trouwens krijgt de man er in het buitenland NIET per definitie ook eentje?), en dat ik niets waard zou zijn zonder dat papiertje?
Overigens blijkt het huwelijk als instituut minder solide te zijn sinds er getrouwd wordt vanuit liefde in plaats van economie, maar dit terzijde.

Wat mij in dat boek opvalt en een doorn in het oog is, is dat samenwonen door Gilbert niet wordt gezien als "committed".
Ook al koop je samen een huis, krijg je samen kinderen, heb je een testament op elkaar en geldt je samen voor de belastingdienst als een economische eenheid, dan nog vinden sommige mensen dat jij je blijkbaar niet echt kunt binden. Want je kunt 'zo weg'. Ja, daarom bestaan er geen scheidingen.
Ten eerste: wat is er zo prijzenswaardig aan 'kunnen binden' dat het vrijwel altijd de voorkeur verdient boven 'flexibele inzet', om maar een zijstraat te noemen?
En ten tweede: wie bepaalt wanneer ik serieus in een relatie sta en wat de juiste manier is voor mij om in een relatie te staan?

Ik begon het boek omdat ik dacht op dezelfde oorspronkelijke lijn te zitten als de schrijfster, maar die neemt mij halverwege ineens niet serieus meer. En dat valt dan vies tegen.
Ik ben op pagina 143, heb er nog tot 92 te gaan.
Ik weet dat Gilbert uiteindelijk trouwt, ik weet alleen nog niet hoe ze daar op dat bewuste moment over denkt. Maar de ondertitel "A Skeptic makes Peace with Marriage" doet het ergste vrezen.
Ik lees dapper door en hou vast aan mijn eigen adagio: het huwelijk is als roken, goddank hoeft het niet meer.



De foto is van Daniël Ilinca

Geen opmerkingen:

Een reactie posten