21 november 2013

In Doesburg

Sommige mensen zoenen mij, de meesten niet.
Ik sta in de rij tussen twee schoonzussen die ook niet iedereen kennen.
Ze overleggen wel.
“Wie is dat ook weer?”
en
“Kijk, die zijn er ook!”
Er komen meerdere oude mannen langs met linten en kruizen op hun borst.
Ik wil ze vragen naar het verhaal erachter, misschien wel omdat het zo gek is dat ik die mensen niet ken en niets te zeggen heb behalve "Dank u wel".
Aan sommige tafels zitten hele gezinnen, en sommige mandjes met brood zijn snel leeg.
Ik zie iemand die ik als bijzonder heb leren kennen en als ik haar dat zeg weert ze me.
“Niet doen, zegt ze, “anders ga ik huilen.”

Het is fijn om sommige mensen even stevig vast te houden. Bij anderen richt ik me op de uitgestoken hand en stel me voor. Van iedereen is het goed dat ze er zijn.



4 opmerkingen: