Figurant

Ik zag vannacht hoe een truck werd uitgeladen door mensen die daar zeg maar niet voor gemachtigd waren. Ik stond toe te kijken en deed niets en zei niets. Gewoon een beetje passief dromen over andere mensen en hun belevenissen.

Een paar uur daarvoor hadden we gekeken naar een oude show van Lebbis die zei: "Geef de ober nou eens geen commentaar op het eten." En ik dacht: “Cor vindt het ook heel vervelend als ik dat doe, misschien is dat inderdaad irritant. Laat ik in het vervolg eens proberen mijn mond te houden. Wie weet bevalt dat wel.”

En daar heb ik dus de hele nacht over gedroomd.

De vrachtwagen werd beroofd en ik stond er met mijn neus bovenop maar ik zei niets, bemoeide me op geen enkele manier met wat ik zag.

De chauffeur stapte uit, wreef zich blij in de enorme knuisten en wilde gaan uitpakken.

Pas toen hij zelf zag dat de truck leeg was deed ik iets: ik zei wie het hadden gedaan en probeerde een beschrijving te geven.

Daarna wachtte ik weer af.

Ik keek toe alsof ik geen deel uitmaakte van het verhaal. Alsof ik naar een poppenkastvoorstelling keek en af en toe iets moest roepen om niet helemaal te verdwijnen.

De chauffeur kwam zelf met een oplossing: hij zou gaan samenwerken met een partij die hij eerst had afgescheept.

Ik was blij dat hij een uitweg had gevonden en voelde me heel raar omdat ik niet eens over een oplossing had nagedacht. Zo verstijfd was ik.

Terwijl in het echte leven veel hou van denken over ‘Wat nu’ en ‘Stel dat’.

Dus zo is het als je niets doet.

Als je stilstaat en verwachtingsvol naar anderen kijkt voor het antwoord.

Ik voelde me een naamloze figurant die alleen dient om Jan Klaassen te roepen, waarbij mijn eigen stem niet meer te onderscheiden was in het koor.
Ik las vanochtend het motto van de stroming Non-dualiteit en Gewaarzijn: "Je bent geen hoofdrolspeler in je eigen leven, je bent het doek waarop de film getoond wordt".
Ik zal me er vooralsnog niet bij aansluiten.