17 februari 2011

Van oude bossen

Mijn vader moet gedotterd worden. Ik dacht altijd dat het alleen heel oude mensen overkwam maar mijn vader is nog maar 69 jaar.
En ja natuurlijk: 69 is relatief gezien oud. Dat weet ik ook wel. Ik ben gewoon verbaasd. Ik heb het blijkbaar niet zo bijgehouden allemaal, de laatste 20 jaar.

Ik ben zonder dat ik het in de gaten had meegeschoven de hogere cijfers in. Ik heb plotseling vriendinnen die in de overgang zijn. En dat is niet eenvoudig te bevatten. Hoe kan het nou zomaar ineens zo laat zijn? Dat van die overgang, dat overkomt toch alleen maar hele oude vrouwen met kleinkinderen op de middelbare school?
Ik ben wat in verwarring.

En dat heeft eerlijk gezegd niet zo veel te maken met ouder worden. Maar wel met dat mijn vader blijkbaar ook mankementen kan krijgen. En omdat hij de afgelopen weken van een actieve "oudere" man veranderde in iemand die het liefst binnen zit te sudokuën.

Natuurlijk wilde ik helemaal niet luisteren naar zijn verhalen over hoe hij die ochtend weer wakker was geschrokken van een razende bloeddruk, van pijn op de borst, van bonkende hoofdpijnen en ledematen. En al helemaal niet van berichten dat de weekenddokter hem op zaterdagavond tabletjes onder de tong kwam geven.
Ik zei dat hij moest gaan wandelen.  

Ze hebben een prachtig en oud Twickels bos om de hoek waar hij meer rust uit kan halen dan de Balloër heide mij op mijn tweemaandelijkse tochten kan geven (maar dat laatste komt waarschijnlijk omdat ik als echte Tukker blijf verlangen naar een oud, groot en majestueus bos hier in Stad Groningen).
Ik wil het gewoon liever hebben over grote bossen en oude landgoederen dan over mijn vader en over welke leeftijd hij heeft en welke artsen hem hebben beklopt, bekeken en beluisterd.
Ik zal hem dit weekend eens meenemen op zijn wandelschoenen het Twickelse bos in. Zal me goed doen.

3 opmerkingen:

  1. Je hebt helemaal gelijk: Twickel is prachtig en met je vader helemaal. Geniet er maar van. Goed verhaal. Ik dagdroom soms ook wel een beetje van een fijn gesprek(liefst in de bossen of een geweldig museum) met mijn vader. Maar goed, geen sneu verhaal nu. Als ik dan oude dia's kan scannen naar de computer, ben ik dolblij dat ik een 'nieuw'
    (lees: onbekende) kiekje vind van hem en mij samen. Want hij fotografeerde immers moeder en de dochters altijd. Dus veel foto's zijn er niet van ons samen. Doet mij ook goed; een foto van ons samen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach meisje toch... Zal ik een bos voor je planten? Dat gaat makkelijk tussen de opvliegers door.

    Maar een lichte jaloezie kan ik toch niet onderdrukken: je hebt nog een vader. Wat fijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Dames: Ik ben dan ook erg zuinig op mijn vader!
    Volgens mijn moeder kan hij helaas niet echt wandelen, maar ik neem zondag toch mijn schoenen mee, je weet maar nooit

    BeantwoordenVerwijderen