Truman Capote was een manipulatief mannetje, lees ik in mijn nachtboek Swan Song.
Schrijfster Kelleigh (...) Greenberg vertelt over de high society in New York waar hij zijn grootste vriendinnen heeft die hij op een gegeven moment belazert door hun geheimen, nauwelijks verhuld als essays, te publiceren. De dames nemen daarna afstand. Maar tot die tijd oefent hij aan alle kanten zijn invloed op hen uit.
Ik werd om half 6 wakker en opende dat nachtboek bij een scene waarin Slim Keith, een van Trumans vriendinnen, met haar goede vriendin Lauren Bacall (wat een wereld) in Parijs is en onder haar ogen ziet gebeuren hoe haar man wordt ingepalmd door ene Pam Churchill die we natuurlijk niet mogen.
Twee hoofdstukken later, als Pam inmiddels is getrouwd met de man van Slim, nodigt Truman al zijn Swans uit voor de lunch, met de bedoeling om Pam voor schut te zetten. In mijn ogen een nare en niet gelukte actie, waar de boekpersonages, gelukkig maar, anders over denken.
Het eerste uur dat ik op ben, een was in de machine gooi, koffie in het filter smijt en stampvoet omdat ik mijn bril niet schoon krijg, dat uur waarin ik wacht tot Cor beneden komt en een fout woord gaat zeggen, ik de buien buiten al weer zie hangen en mijn Morning Page-notitieboek verfoei om de slappe kaft, is een heel stom uur.
Ik schrijf het een paar keer in hoofdletters: STOM STOM STOM.
En het allerstomste is dat Leland Hayward zomaar die prachtige Slim verlaat voor een doos, een muts, een taart. We lachen boven de krant als ik dat eruit brul en er zelf van schrik.
Mevrouw Greenberg heeft me op een verkeerd been de dag in gemanipuleerd.
Schrijfster Kelleigh (...) Greenberg vertelt over de high society in New York waar hij zijn grootste vriendinnen heeft die hij op een gegeven moment belazert door hun geheimen, nauwelijks verhuld als essays, te publiceren. De dames nemen daarna afstand. Maar tot die tijd oefent hij aan alle kanten zijn invloed op hen uit.
Ik werd om half 6 wakker en opende dat nachtboek bij een scene waarin Slim Keith, een van Trumans vriendinnen, met haar goede vriendin Lauren Bacall (wat een wereld) in Parijs is en onder haar ogen ziet gebeuren hoe haar man wordt ingepalmd door ene Pam Churchill die we natuurlijk niet mogen.
Twee hoofdstukken later, als Pam inmiddels is getrouwd met de man van Slim, nodigt Truman al zijn Swans uit voor de lunch, met de bedoeling om Pam voor schut te zetten. In mijn ogen een nare en niet gelukte actie, waar de boekpersonages, gelukkig maar, anders over denken.
Het eerste uur dat ik op ben, een was in de machine gooi, koffie in het filter smijt en stampvoet omdat ik mijn bril niet schoon krijg, dat uur waarin ik wacht tot Cor beneden komt en een fout woord gaat zeggen, ik de buien buiten al weer zie hangen en mijn Morning Page-notitieboek verfoei om de slappe kaft, is een heel stom uur.
Ik schrijf het een paar keer in hoofdletters: STOM STOM STOM.
En het allerstomste is dat Leland Hayward zomaar die prachtige Slim verlaat voor een doos, een muts, een taart. We lachen boven de krant als ik dat eruit brul en er zelf van schrik.
Mevrouw Greenberg heeft me op een verkeerd been de dag in gemanipuleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten