Ontspanning

 Ik las veel in week 6, waaronder twee dagboeken. Behapbaar en fijn, met dat mistige hoofd. Mist en toch zes boeken in één week lezen? Ja ik weet het ook niet. Het is het enige, naast wandelen en werk, dat me ontspanning biedt. Hoezo biedt werk me ontspanning? Omdat het een monomane opdracht is waarin ik me kan onderdompelen, en dat is erg fijn. Schrijf een plan. Bouw het staketsel en vul in door te lezen en met mensen te praten.

De haptotherapeute vroeg of ik altijd zo 'aan' sta. Ik vertelde maar het verhaal over dat anderen in een vergadering, of leuk samenzijn, zo heerlijk achterover leunen en dat ik dat ook probeer, maar dat ik binnen de kortste keren merk dat ik weer met mijn armen op tafel leun. Back off roep ik dan tegen mijzelf en dan probeer ik opnieuw een gemakkelijke houding tegen de rugleuning te vinden. Beetje ontspannen wegzakken maar toch alert blijven, dat is een kunst die anderen beheersen en waar ik met afgunst naar kijk.

Ik vind niet dat ik verder altijd 'aan' sta. Misschien was dat omdat de haptotherapeute en ik een kennismaking hadden en ik zoveel mogelijk op tafel wilde gooien, zodat zij uit die berg wel iets bruikbaars kon vissen. Dat was tenminste mijn idee.

Vanmiddag ga ik naar een praktijkondersteuner bij de huisarts die een link met de GGD heeft. Ik zal eens zien wat dat inhoudt, en wat die me kan bieden. Maar vooral: welke constructie weet hij te bouwen uit alles wat ik hem toeslinger? Wat past in zijn straatje? De neuroloog in november wilde niet weten hoe mistig het in mijn hoofd is, maar schreef met koeienletters op dat ik een EMDR behandeling zou beginnen (trauma-trauma-taatuu-taatuu) en dat ik een oog mis (O nee, nog méér drama!).

Ik zei nog zo: die EMDR deed ik voor de lol en omdat een vriendin de opleiding daarvoor deed. En natuurlijk pikte ik daar en passant een graantje van mee. En dat oog, ja dat is soms lastig en kut, maar dat is niet de reden dat ik drie keer op mijn hoofd ben gekletterd.

Volgende week mag ik terug naar de haptotherapeute voor een serieuze intake. Wat pakt zij op om mee te werken? Hoe zit het tussen mijn ratio en gevoel? Als ik bij mijn gevoel kan wat doe ik daar dan? Nou, bedacht ik ter plekke, ik wil wel weer bij mijn heldere gevoel kunnen. Hoeveel rust en samenhang heb ik daarvoor nodig en wat kan haptonomie mij daarbij bieden?

Geinig: terwijl ik dit aan het typen ben belt de praktijkondersteuner. Waar ik blijf voor mijn afspraak. Uit mijn mail blijkt dat ik gelijk heb en 'de assistentes een fout hebben gemaakt'. Beetje jammer dat hij de schuldvraag opwerpt. De afspraak hebben we naar morgen verzet, tussen de fysiotherapie en de chiropractie in. Hahaha. Wat doe ik mijzelf aan?

Alweer geinig: een uur later wordt mijn fysiotherapie afgezegd. Griep. Dat scheelt weer in de plannings.

Over een simpel boek

 Ik las een boek uit dat me rust moet brengen, en dat ook deed omdat het deels gaat over mediteren, maar elke keer dat ik het lees of doorheen blader moet ik me over een stuk van de schrijver als persoon heen zetten.

Hier de link

Gestroopt

 Het is klaar met gejammer. Ik stroopte vorige week de mouwen op en heb een afspraak gemaakt met een haptonoom. Nog nooit eerder gedaan, geen idee wat ik kan verwachten, maar we zien het de 14e wel. Toen ook maar een afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Wordt het nare gevoel in mijn hoofd en lijf en leden wel veroorzaakt door die hersenschuddingen of komen er andere dingen bij kijken zoals menopauze en burn-out, om maar wat zijstraten te noemen. Specificeer meneer!

Verder heb ik weer in de vroege ochtend mijn meditatie opgepakt, heb ik nu al weer 2 keer hardgelopen, en ga ik weer met de gewichten in de weer. Op mijn werk zit ik fysiek op een andere plek zodat ik een andere ervaring heb van werk. Heerlijk. Ik drink nu een och had ik dat maar bijgehouden! Een dag of tien of toch zeven, drink ik geen alcohol meer, op zaterdag na, toen ik twee glazen wijn in sneltempo naar binnen sloeg omdat ik blijkbaar vond dat het heftig was om met mijn moeder in Groningen naar het Martini ziekenhuis te gaan, ja wat een raar verhaal weer. Mam in de ambulance, pa en Loes in de auto, en ik op de elektrieke fiets van Noord naar Zuid. Alles liep met een sisser af, de druk op de borst werd uitgebreid en aan alle kanten dubbel gecontroleerd en 's avonds om zeven uur mocht ze naar huis. Ze wilden niet hier logeren, ze wilden terug naar Twente. Nou ja, dat begrijp ik ook wel. Gisteren voelde ze zich toch niet lekker maar de ouders besloten dat het griep was. Vandaar, vond ik, de glazen wijn. De alcohol zorgde er overigens voor dat ik erg slecht sliep en me beroerd voelde. Twee glazen! Het moet niet gekker worden.

Gisteren in de middag met Brigitte thee gedronken bij Doppio. Heel erg gelachen en gesproken over mensen die zich medelijdend tegenover ons uitlaten. Fuck off zeg. Wat bezielt mensen om te doen alsof anderen een zielig hoopje zijn. Leef mee, lach mee, en blijf vooral je medemens als krachtig mens zien.

Ja dat ziekenhuis was wel weer een verhaal apart al geeft ze de laatste tijd steeds vaker toe aan het gevoel van 'niet lekker zijn'. Donderdag ben ik niet naar Twente gegaan want mam was griepig. Dus heb ik 's middags 1½ uur met haar aan de telefoon gezeten en het vooral gehad over de man in haar leven, die ze niet meer goed kan plaatsen. Pa ging voor het eerst naar het mantelzorgcafé. Mam zei: hij zag er heel netjes uit. Misschien ontmoet hij wel een leuke vrouw. Ik zei MAM! Ben je jaloers? Ze deed heel verbaasd. Nee, hij is een leuke man en ik hoop dat hij een leuke vrouw treft, dat gun ik hem wel.

Dat hij dezelfde man is als degene op de trouwfoto is wat moeilijk te begrijpen. We hebben het er ook over gehad hoe lastig het voor haar is dat wij steeds dingen beweren die zij moeilijk kan geloven. Tegen de tijd dat pa weer thuis was hing ik nog steeds aan de lijn, en deed zij alsof ze hem herkende als de man van haar leven. Ik weet niet of dat echt zo was of dat ze goed toneel kan spelen of dat ze het allemaal wel prima vindt.