Ik
hing beneden, hij hing boven, en de dagen zoefden in onmacht voorbij.
Ik
las wat en viel in slaap, keek Miss Fisher en Hustle, en viel
halverwege in slaap. Ik dacht 's ochtends stiekem aan hardlopen en voelde hoe
mijn benen uit protest in slaap vielen. Nee, er was niks aan.
Soms
kwam de Huisschilder tussen het slapen door even beneden en vertelde dan iets
over onze auto wat ik niet begreep omdat ik de woorden niet kon vasthouden.
Maar dat zei ik niet natuurlijk. Ik stelde belangstellende vragen op de plekken
waar de stiltes vielen, in de trant van "Echt?" en "Wisten we
dat al?" en kreeg geloof ik ook nog wel antwoord. Gelukkig putte dat
de Huisschilder zo uit dat hij weer naar boven sjokte. Ik heb hem nog nooit zo
lang zo ziek meegemaakt.
Vrijdagmiddag
kreeg ik heel fijn heel leuk bezoek dat taarten meebracht. We kregen het over
tia's en Asperger, en echtelijke ruzies en over dames die niet konden komen
omdat ze ziek en verkouden waren en andere ellende. Ik steeg er spontaan van
boven mijn griep uit. Na twee koffie en twee wijn en twee parmantige blosjes
zakte ik pas in.
Maar ik heb hier dus mooi een slinkse oppepper gevonden.
Maar ik heb hier dus mooi een slinkse oppepper gevonden.
Vanavond
moeten we uit eten wegens een afspraak met de Albert Heijn actie. Ik begin denk ik met
twee wijn, gevolgd door twee blosjes en twee koffie. Variatie is goed
voor de mens.
En
zo ben ik oprecht dankbaar voor wat ik deze week heb geoogst.