Het is helemaal nog niet zo eenvoudig om zonder gêne zo'n mondkapje te dragen.
Gisteren liep ik naar mijn bureau met dat ding op, en ik dacht steeds: laat ik er nou een test van maken. Kijken mensen anders? Gaan ze me uit de weg? En hoeveel zeikerige opmerkingen krijg ik naar mijn hoofd geslingerd?
Want eigenlijk verwachtte ik vooral negatieve opmerkingen of negatief gedrag, ik denk dat ik dat heb geleerd van Twitter: als je ook maar iets doet of zegt dat door iemand op wat voor manier dan ook politiek kan worden uitgelegd dan krijg je de hyena's op je nek.
En een mondkapje is politiek. Niet hier, tenminste niet dat ik weet, maar wel op twitter.
Ik heb een hele mooie. Iedereen mag hem bewonderen. En dan loop ik dus met mijn ogen op de stoep gericht. Ik ben zo'n enorme lafaard.
Elk moment verwachtte ik een nare opmerking, of dat naderende voetgangers aan mijn kant van de stoep zouden gaan lopen, alleen maar om te pesten.
Het tegendeel gebeurde: men nam respectvol afstand en niemand keek me in de ogen.
In tegenstelling tot wat ik laatst dacht, dat ik kon wennen aan alles, vind ik het een heel bizar gevoel.
Mijn spit bracht me de afgelopen weken het excuus om afspraken niet na te komen, maar nu dat voorbij is blijft alleen mijn ongerustheid over. Vorige week vierden we met de hele schoonfamilie dat de mater familias jarig was, zondag ging ik met een groep uit eten, en maandag waren mijn ouders even op bezoek. Ik heb meer contact dan me lief is en draag nergens een mondkapje. Wacht ik soms tot het verplicht wordt?
Vanmiddag tref ik twee vriendinnen op een terras, zondag ga ik met een vriendin naar de film en tussendoor komen wat mensen eten. Ik zal het dragen op de fiets, dat is tenminste een begin.
En hij is écht heel mooi. Ik zal mijn gebloemd ooglapje erbij dragen, dan kan ik tenminste gelegitimeerd verder als bezienswaardigheid.
De echte test is natuurlijk: wat is ervoor nodig om mij het gevoel te geven dat ik niet voor gek loop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten