Jumbo

 Rothoest verpest alles, het zal me niks verbazen als ik zieker word. Ik merk dat dit gaat verworden tot een opsomming over feiten, waar ik eigenlijk een soort ziekboekje wilde bijhouden. Maar zeg nu zelf: wat een onzalig idee om met de negatieve dingen in het leven bezig te zijn. De vermoeidheid is er al steeds dus die benoem ik niet meer, ook niet dat ik 's middags even echt op bed ga liggen. Rock wilde voor de hoest wel Natterman met codeïne halen, mijn lievelingshoestdrank, kwam blij maar helaas terug met Bisolvon met broom-toestand. Ze hebben hun best gedaan om er een smaakje aan toe te voegen maar ik proef de smerigheid er nog gewoon doorheen.

We hebben alle O&N boodschappen bij de giga Jumbo gedaan. Wat een fantastische winkel, daar kan die 'grote' AH om de hoek niet aan tippen. Maar ja, om de hoek. Jaren geleden gingen Loes en ik elke vrijdagavond naar de Jumbo die toen een stuk kleiner was, of leek, dronken koffie en praatten bij. En misschien moet ik maar weer zo'n routine in gaan lassen. Alleen weet ik zeker dat ik alle spiegels van onze auto er dan helemaal af zal rijden want de doorgang is belachelijk krap en met mijn ene oog word ik daar niet blij van.

's Avonds keken we op de bank naar de livestream van Lebbis & Jansen in De Kleine Komedie. Ik heb gelachen, maar ik zat vooral te kijken naar de twee mannen zelf, de maniertjes van Lebbis als hij een grap heeft verteld, en de geinige grijns van Lebbis. Het was een dag als alle anderen, maar dan zonder afspraken, en dat was prima. Mijn onbeluisterde maar wel gedownloade podcasts stapelen zich nu wel erg op. Wat doe ik dan de hele tijd? Ik denk stomme series kijken als Ghost, zowel de Amerikaanse als de Engelse, van drie verschillende zenders (Comedy Central, BBC First en de reguliere BBC). Ik kan dat. En een beetje lezen. Zelfs in het oerstomme boek De filosofieclub op zondag. Ik heb Luister! voor de leesclub bijna uit, al bespreken we dat dus pas op 26 februari. Bij de kleine club heb ik Lessons in Chemistry ingebracht. Zin in. Niemand op Twitter reageert natuurlijk op mijn Tonino-vraag. Reden te meer om zo snel mogelijk met dat giftige platform te stoppen.

En ik moest veel terugdenken aan de gesprekken van woensdagavond en donderdagavond. Het seksisme dat we in onze eerste baantjes zo gewoon vonden, want je past je aan en wilt niet uit de toon vallen. "Heeft Jan ook al aan jou gezeten?" Nee, maar dat kan ik verwachten dus? "Stelt niks voor hoor."

Barolo-avond

 Ik stond kiplekker op, en tijdens de lunch bedachten we wat we onze gasten op Oudejaarsavond voor gaan zetten. Ik wil graag de Roast Potatoes maken die Stanley Tucci in zijn Taste beschrijft, die Nigella me deze week mailde, die Jamie me vorig jaar op tv liet zien en waar Teun en Yvette het onlangs in hun podcast over hadden. Voor ons avondeten nam ik het beste van alle recepten, maar het meeste van Stanley, en liet ganzenvet zonder meer achterwege. Ze waren verrukkelijk. Nu maar hopen dat de gasten dat zondag ook vinden. Op Twitter de vraag geplaatst of iemand me kan helpen een boek op Tolino te synchroniseren tussen iPhone en iPad. De klantenservice komt niet verder dan mij vragen of ze beiden internet hebben.

Omdat ik begin oktober weer een klap tegen mijn hoofd kreeg moesten we de geplande Barolo-avond opschuiven en weer opschuiven tot we eindelijk een datum vonden. Vlak voor vertrek zag ik dat van alle leesclubleden juist de twee met een ruzie-randje de peiler nog niet hadden ingevuld. Ik stuur dan een korzelige app, en wil er niet meer over nadenken.

Het was heel erg gezellig, Rosa was er ook. Ik vind het een bijzondere vriendschap die Loes en Rosa hebben: elkaar ontmoet in de Keiweek, beste vrienden voor het leven geworden, maar na twintig jaar raakten ze elkaar een beetje kwijt in de beslommeringen van kinderen en werk en relaties. De vriendengroep waar ze beiden deel van uitmaakten verkruimelde na dertig jaar en toen vonden ze elkaar weer. Samen wandelen, samen de kroeg in, en de stad onveilig maken zoals ze dat 35 jaar geleden ook deden.

Het waren erg leuke gesprekken die de Barolo in ons naar boven haalde. Veel gelachen, veel gesnackt van het lekkers dat Loes op tafel had gezet. De twee flessen Barolo smaakten ons erg goed, en de twee flessen Negroamaro die Rosa mee had gebracht vielen ook niet onaardig. Ik was op de elektrieke en hoewel we er op de heenweg slechts 20 minuten over hadden gedaan, duurde onze terugweg echt superlang. Tegenwind en een vermoeide Rock die dat glashard ontkende. Het was best fijn om eens de snelle fietser te zijn die regelmatig de pedalen stil moet houden om de ander weer dichterbij te laten kruipen.

 Toen we tegen half 2 thuiskwamen bleek dat alle leesclubleden eindelijk de peiler hadden ingevuld. De nieuwe datum wordt 26 februari. Belachelijk ver weg voor een boek van 256 pagina's dik. Overigens alleen mogelijk omdat Loes er dan niet fysiek bij is, maar online meedoet.

Luie dagen

 Het zijn luie dagen. De enige plek waar veel gebeurt is op whatsapp, de groepspaps welteverstaan. Een vriendin is gisteren geopereerd, en de taartenclub leeft erg mee. Dat is erg lief allemaal. De chaotische is de leesclub die maar niet tot een datum voor de volgende keer komt, en ik was het gisteren goed zat om steeds een nieuwe peiler te maken. In de auto op 2e kerstdag hield ik de stilstand op de app met een schuin oog in de gaten, en ik dreigde de club stilzwijgend met van alles en nog wat, ik was er tegen die tijd al half uitgestapt. Zeikwijven. Doe het zelf. En dat soort. Tot twee leden elkaar net-niet in de haren vlogen. Het mag natuurlijk niet, maar ik veerde wel op. Alsof ik de rest ineens weer als losse mensen ging zien. Het blijven zeikwijven, en de volgende bijeenkomst, als die er al komt, ga ik melden dat eventuele datumprikkers op het bordje van de eerstvolgende gastvrouw komen te liggen. Ik ga niet weer puinruimen, daar ben ik klaar mee.

De dag was lui omdat ik moe was, ik weet niet wie er eerder kwam, ik heb 's middags fijn op bed gelegen om te rusten. Ben begonnen in twee nieuwe boeken: De filosofieclub van Isabel Dalhousie, waar ik immens veel spijt van heb. Ik ben nu op p. 106, en mensen hebben nog steeds niet door dat het om een moord gaat. Maar erger: ik heb die hele filosofieclub nog niet ontmoet! Daarnaast is het geschreven door een man die denkt te weten dat Isabel vindt dat een man wreed moet doen om aantrekkelijk te zijn. Ik zucht even. Het boek is geschreven in de vorige eeuw. Vandaar (hoop ik) die vrouwonvriendelijke passages. Maar ook zo klungelig! Ze staat op van de piano, doet de klep dicht, zegt: 'nu gaan we eten', en gaat weer achter de piano zitten 'maar nu eerst dit spelen'. Waarom toch?

's Avonds heerlijk met Elizabeth en Dodi uit eten geweest. Het stel aan het tafeltje naast ons was jong en zwijgzaam. Ik wil er geen oordeel over hebben maar ik hoop dat ze die stilte samen prettig vinden. Wij praatten honderduit over boeken, psychologie en scenario's. We duimden dat een scenario van Dodi een van de telefilms wordt en plaatsten onze vraagtekens weer eens bij het netwerksysteem. Tegen half tien keken we op en zagen dat we de enigen waren in dat deel van het restaurant, waarmee we bedankten voor het dessert en overgingen op de thee met een schattig Haags Hopje. Thuis voelde ik me niet goed, misschien was het eten fout gevallen. Maar ook de hoest die ik 's middags een tijdje had was er ineens weer.

Qua voornemens denk ik dat ik vanaf 1 januari een tijd stop met drinken en dat ik mijn twitter definitief offline haal. Ik verheug me op beiden en trek Evi Hanssens "Sinds ik niet meer drink' maar weer uit de kast ter ondersteuning.

Na de Kerst

 Op tweede kerstdag kwamen we tegen een uur of zes eindelijk weer terug in Groningen. De brasserie om de hoek was open, zagen we toen we er langs reden, en we zeiden voor de vorm nog tegen elkaar: 'Wil jij straks de rundvleessalade eten?' maar die aten we al twee dagen en dus belden we de Brasserie voor we er echt over nagedacht hadden. Er was nog een tafeltje vrij. De wijn was goed, het eten smaakte prima, en de sfeer was opperbest. We bespraken alle families en ik kan wel een boek schrijven over de zijne, maar als ik dat hardop zeg vindt hij mijn familie veel schrijfwaardiger. Ik vind echter dat je drama nodig hebt voor een boek. Apart is wel, hoe volkomen eens we het waren over rare uitspraken die mensen deden. Iemand stemde SGP, iemand anders riep: maar dat is toch hartstikke fout? Er waren op één dag wel vijf soepen omdat iedereen dacht: 'ik ben nou toch bezig'. En dat alleen al bij zijn familie. Bij de mijne zouden we alleen lunchen, vanwege mams vermoeidheid, en toen we aan het eind van de middag wilden vertrekken had ze daar heel veel moeite mee. We vroegen hoe ze zich voelde, of ze het nog een beetje trok, en ze bekende dat ze het liefst weer even naar bed zou gaan. Dan gaan we mam. Gelukkig bleef zus achter, die voor hen drieën nog een kerstmaal kookte. 

In de brasserie gaf hij een mooie analyse van mensen. Ik wilde dat ook graag maar merkte dat ik het alleen kan in de vorm van relaties tussen mensen en dynamiek in het geheel. Ja, we vullen elkaar aan, zeiden we. En lazen thuis nog wat onder kerstboom.

Robin Hood

 De rug is nog steeds stuk. Ik ga 2 januari naar Susan voor fysio, en 3 januari naar mijn Kraker voor chiro. Mijn tactiek is dat ik ze niets vertel over elkaar.

Rock zette vroeg runderlappen op voor rundvleessalade die we op eerste kerstdag meenemen naar zijn familie, en vertrok naar zijn boogschietclub. Ik voel me daar best triomfantelijk om, al mag dat vast niet. Vorige zomer rende hij in een Italiaanse Decatlon blij naar handbogen die daar stonden, en ik noteerde meteen: rondkijken voor cursus, is leuk verjaarskado. Weer in Nederland vond ik twee verenigingen dichtbij, maar beiden hadden een wachtlijst. Iets met corona. Ik schreef hem tóch in, gaf in november een leuke foto van Robin Hood, en in september was hij eindelijk aan de beurt. Wat als ik het niet leuk vind, vroeg hij vlak voor de eerste van drie introductiedagen. Dan hou je er na twee keer mee op, zei ik, waarop hij vroeg: en wat als ik het wél leuk vind? Nou, dan beland je dus in een rabbithole, want de Rots doet niets half. Hij bood zijn eigen vooroordeel over verenigingen het hoofd, en er loopt nu een bestelling van een helemaal klaargemaakte boog met allerlei toebehoren.

Jolabokaflod

 Het is fijn om 's ochtends de kerstboomlichtjes aan te doen van zowel de grote als het minikerstboompje in de vensterbank, dat ik al ruim twintig jaar heb en dat ik met lichtjes, miniballetjes en al kan opvouwen en elf maanden of langer, kan vergeten. De ster voor het raam, op batterijen ja sorry, brandt voortdurend omdat ik vergeet die uit te doen maar ik vind het een mooi baken. Mam klonk goed tijdens mijn dagelijkse telefoongesprek, pa sprong snel op de fiets, achter gebak aan. Ik soesde nog een tijd om Tomorrow and Tomorrow and Tomorrow van Gabrielle Zevin dat ik in de vroege uurtjes in bed had uitgelezen. 'Fantastisch' schreef ik op Goodreads. Slechts een beetje hoofdpijn bij het opstaan, maar ik wijt het aan dat ene glas wijn dat ik de vorige avond bij Basta dronk. O en de G&T die ik als aperitief nam, natuurlijk. De datumpeiler voor de leesclub is nog steeds maar door twee mensen ingevuld. Ik ga er niet meer achteraan.

Tegen 1 uur de stad in gegaan voor verwennerij van de Bodyshop, ik vond dat ik mijzelf dat wel gunde, en voor beige placemats van D&K, maar daar waren er maar drie van en zo hard wil ik ze nou ook weer niet. nodig. Ik aas nog wel op het vierkante emaille bakblik maar had geen zin in de dikke rij die voor de kassa stond. Nog even naar Walters books, waar ik Marieke W tegen het lijf liep die de laatste van Naomi Klein zocht om uit haar winterdip te komen. Links feministisch essay tegen depressie, ik doe het haar niet na. Toen snel naar Van der Velde Akerkhof, waar ik met Loes had afgesproken dat we op de 2e hands-afdeling in het kader van Jolabokaflod een boek voor elkaar zouden uitzoeken dat we daarna elders onder het genot van warme chocolademelk zouden uitpakken. Ik wilde haar Joan Didion geven, of Gabrielle Zevin, of Margaret Kennedy, maar die waren er natuurlijk niet 2e hands. Allebei vonden we twee boeken, het was te moeilijk om te kiezen. Uiteindelijk heel tevreden met een Georgina Verbaan en de Snoepwinkel van Jennifer Egan naar de kassa gegaan. Ik ben dol op dat rare hoofd van Verbaan, dat ik erg bewonder. Die Nederlanders gaven haar natuurlijk een zure score op Goodreads, wat is dat toch met de lage waardering voor eigen schrijvers? We dronken chocolademelk in Doppio, en aten er een soort arretjescake bij (Nigella bood het deze week een keer aan als chocolate salami - maar dan Italiaans), met een enorme hap karamel. Ik had een hondenzakje nodig en de Rots at het later met smaak bij de koffie.

Loes en ik waren moe en zijn 1½ uur onderuit blijven hangen in de leren stoelen. Niet best voor de rug maar als het een hernia is dan kan ik er toch niks aan doen. Ik kreeg van haar Carrying Albert home door Homer Hicham en Tussen drie plagen van Jaan Kross, een pil van 1024 bladzijden. Op Goodreads zag ik dat het eigenlijk vier boeken in één band zijn. Twee boeken over reizen, nu ik er over nadenk. De eerste geschreven door de zoon, de tweede is een biografie geschreven door een bewonderaar.

Thuis vond ik tot mijn schrik een kerstkaart van Eva & Peter. Ik was in september haar verjaardag vergeten, niks voor mij, en appte twee dagen laten met bizar veel Mea Culpa's. Een korte respons, best. Mijn verjaardag in oktober ging stilletjes voorbij en ik accepteerde dat dit het was. Vriendschappen kunnen niet allemaal lange afstanden overleven. En dan nu toch een kaart, of nee, zelfs twéé kaarten met hetzelfde Eva & Peter opschrift in de binnenkant. Geheel per ongeluk natuurlijk, maar ik mag dat soort toevalligheden wel. Wat zal ze hebben gezocht naar die ene verdwenen kaart.

In Doppio groette een collega van de Rots me, we zaten bij de deur en onderuitgezakt lieten we alles langs ons glijden. Loes zei over de collega: wat een mooie dure kleren (zij ziet dat), en ik voelde me op slag slonzig in mijn oude spijkerbroek waar mijn buik over de riem bobbelt, en mijn onopgemaakte gezicht. Dat doen we ook anders in het vervolg, besloot ik voor mijzelf.

Steigers

 Het wordt later licht 's ochtend en 's middags donker, zodat het al een paar dagen 7 uur en 32 minuten licht is. Toen het nog net donker was en ik in de kamer zat te lezen begonnen ze aan de overkant stipt om 8 uur met het bouwen van een steiger. Er zat een stoere bouwer bij die de stoere portieren van Toren C nadeed. Ik vond het grappig, tot ik het na 15 minuten niet meer grappig vond. Ik drink nu 2 dagen caffeïnevrije koffie, interesseert me niks en het smaakt prima met warme melk erin. Ik ben blijkbaar niet zo'n fijnproever waar het om koffie gaat.

Het laatste lid van de leesclub reageerde vanochtend op de datumprikker. Geen match, ik heb een nieuwe gemaakt voor de weekenden want 1 blijkt standaard niet op maandag te kunnen, 1 niet op dinsdag en woensdag, en ik niet op donderdags omdat ik dan naar de ouders ga. Ik voorzie dat we Harma achterna gaan en de club na 8 jaar opdoeken. Ik heb ook helemaal geen zin meer om er altijd achteraan te moeten jagen. Aan het einde van de dag hadden 2 van de 6 (plus ik) de nieuwe peiler ingevuld. Ik laat het er even bij.

Ik fietste op de elektrieke naar het bureau om de schoonmaakster te betalen voor december, plus een extraatje natuurlijk, en een kerststol te geven. Onze schoonmaker thuis komt uit Gambia en ook hem heb ik een kerststol gegeven, geen idee wat hij daarvan vindt, hij appt altijd een bijzonder blije Thank you so much! De schoonmaakster van het bureau komt uit Mongolië, is superlief en was aan het werk toen ik langskwam. Hoe gaat het, vroeg ik, en ze zei vrolijk 'slecht'. Ik zette mijzelf op rust en luisterde naar het ziekenhuisverhaal over slecht werkende alvleesklieren, maag en lever. En dat alles vertelt ze met pretogen. Ik was bekaf en toen moest ik nog naar huis fietsen. Mijn rug gaat het begeven, tijd om morgen weer een stevige wandeling naar de stad te maken. Zus Loes en ik doen Jolabokaflod met zijn tweeën, hebben we bedacht.

Michel heeft een tweede stent. Bij de eerste kreeg hij slechts een roesje, ik moet er niet aan denken. Niet traumatisch hoor, appte hij, gewoon erg vervelend. Sjiezus. Ik voelde me een heuse mieperd dat ik 's middags in bed ga liggen om te rusten. En lezen, ja dat geef ik toe. Ik doe het nog niet helemaal goed.

's Avonds heerlijk gegeten bij Bistro Basta, we balen echt dat ze ermee ophouden, ook al viel ik bij het nagerecht bijna in slaap. Beiden kwamen ze vertellen waarom dit punt achter de zaak, en we reserveerden bij het afrekenen meteen in januari nog twee keer een tafeltje. Ik ben lekker om tien uur naar bed gegaan. Wat kan een mens toch moe zijn.

Storm

 Ik was zo boos, vanaf het moment dat ik uit bed stapte. Ik zocht redenen (de beperkte huishoudelijke inzet van sommigen, en dat ik weer alles moest opruimen en klaarzetten voor de schoonmaker), liep boos in wind en regen naar de HD, waar ik begon aan het digitale dagboek. Ik schrijf ook morning pages, maar dit digitale maakt het serieuzer en ik heb het nodig om serieuzer te kijken naar wat ik doe. Collega Clairy belde met een boel vragen over het project. Ik moest haar antwoorden schuldig blijven en voelde me weer superdom hoewel ik gewoon met deze kwesties bezig was toen ik uitviel. Erg jammer dat het nu nog steeds kan voelen als falen, ik moet daar toch echt eens vanaf voor ik met pensioen ga.

Terug naar huis lopend mopperde ik nog steeds, struiken woeien me in het gezicht en ik viel zelf bijna om, maar pas thuis had ik de tegenwoordigheid van geest om op internet te ontdekken dat er iets als Storm Pia langs was geraasd. Langs, door me heen, noem maar een richting. Ik lag na de lunch op de bank, gaf alle mensen van gisteren een andere naam, belde nog eens met de arbodienst maar had weer zoveel wachtenden voor me dus hing ik op want er ligt al een terugbelverzoek, en probeerde wat te lezen in Remainders tot de Rots thuis kwam en we samen boodschappen deden. Ook al veel voor de kerst gehaald, waar ik erg tegenop zag en wat natuurlijk reuze mee bleek te vallen. Ik wist nog niet goed hoe ik mijn boosheid moest kanaliseren, dat trok pas echt weg tijdens het eten. Terwijl hij kookte stroomden appjes binnen. Michel moest in het ziekenhuis blijven, er is een tweede tumor gevonden en dus krijgt hij vandaag weer een stent. Mijn kaarsje hielp niet, ik zal het niet weer aanbieden. Met Elizabeth en Dodi via de app binnen een uur een eetafspraak gemaakt voor woensdag de 27e. Ik ben de enige die ons clubje nog als leesclub zie, geloof ik, en heb dus The Feast gelezen. Niks braafste meisje, het was mijn keuze en ik drong het ze op. En als ik eerlijk ben zijn deze Sisters een fijn excuus om over boeken en schrijven te praten. Het gaat weer een crime worden om de grote leesclub bijeen te krijgen, want ook zonder Harma is zeven leden nog steeds erg veel. Ik heb een peiling geplaatst en hoewel Barbara nog niet heeft gereageerd, gaat het nu al niet lukken om een geschikte datum te vinden. Iemand moet maar schikken.

Wat steeds door mijn hoofd spookt is het verhaal van Ellen dat ze maandag via de app vertelde. Ik had de taarten uitgenodigd voor een clubmiddag begin volgend jaar, zij kan dan niet en vertelde me apart dat haar moeder begin oktober de diagnose kanker kreeg en zes weken later is overleden. Zo snel! Wat mogen wij dan de handen dichtknijpen dat mam pas op haar 84e echt begint te dementeren. Met Ellen geprobeerd een moment voor koffie of eten te vinden maar zijn gestrand op 17 januari.

En verder

Begin november heb ik me ziek gemeld en sinds twee weken probeer ik weer rustig aan te werken maar dat is én vermoeiend én het lukt niet echt vanuit huis omdat ik toch echt wel mijn collega's nodig heb. Ik heb mijn consultant van de arbodienst gebeld om te laten weten dat het langzamer gaat dan ik hoopte, de telefoniste noteerde mijn terugbelverzoek en als het gaat zoals vorige maand dan zijn we twee dagen verder. Ik begin dit weer omdat ik wil weten wat ik doe, wat ik teveel doe en wat ik zou kunnen veranderen. Het helpt mij het beste als ik het noteer en terug kan lezen, onthouden gaat nog niet bijster best.

Maandag 18 dec schreef ik zomaar verder aan het verhaal dat ik ooit bij de Schrijversvakschool ben gestart en dat nooit van de grond kwam omdat ik niet wist wat ik ermee wilde. Het is een geweldig idee (uiteraard), maar dan. Maandag zat ik op mijn bureau bij het Overwinningsplein en ik schreef ineens oplossingen die blij maakten. Iets met een lijk in een diepvries. 's Avonds luisterde ik naar een podcast over het meisje van Nulde, dat door de vriend van haar moeder was vermoord en in een diepvries was gestopt. Ik waardeer het toeval. Ik lees nog steeds Tomorrow and tomorrow and tomorrow en ben erg onder de indruk. Lezen gaat niet meer zo snel, als ik een uur achter elkaar lees is het veel. Jammer want ik wil dit jaar nog 5 boeken uitlezen. Remainders of the day is het papieren boek deze dagen.

Ik kocht kerstkaarten bij de Bruna waar twee rijen tot aan de tijdschriftenwand stonden. Ik heb niet veel eisen: de voorgedrukte tekst moet in het Nederlands zijn, en 'Fijne feestdagen' luiden, en ik wil geen pakjes of sneeuw zien. Ik vind het leuk om ze te krijgen en om mijn kaarten bij anderen terug te zien. En dan geef ik mijzelf meteen een schouderklopje omdat ik Kika- en Rode Kruis-kaarten koop. Maar eigenlijk stuur ik ze (precies 20 vanwege de zegels) omdat ik bang ben de traditie te verliezen als ik er één maal mee stop.

Dinsdag 19 dec sloeg de paniek toe toen ik bedacht dat Kerst ergens binnenkort is en dat wij 'dingen' moeten doen. Ik weet niet wanneer en ik weet niet hoe ik de productie van die dingen voor elkaar moet krijgen. Ik kan het niet overzien. Ik had een fijn appgesprek met Clairy, de collega die weliswaar een veel ergere herschudding heeft, maar er slechts één heeft, en dat brengt de balans weer terug. Zij neemt het residentieprogramma van me over dus we appten zowel over onze hoofden als over het werk. Het lucht me wel op dat ik het gewoon over de schutting kan gooien wat niet echt zo is omdat ik heus wel een uitgebreid en verantwoord document hierover heb geschreven. Clairy en ik begrijpen elkaar hoop ik. Ik zei dat ik graag wil beginnen maar dat ik tegen word gehouden door de angst dat ik kwijtraak wat ik nu heb gewonnen: minder hoofdpijn en meer focus.

Met overbuur Vicki en haar stagiaire Noor thee gedronken. Vicki heeft me uitgenodigd voor de kerstborrel-met-vrienden in de Minnaar op kerstavond. Een traditie die ze na corona weer willen oppakken. Ik zei ja onder voorbehoud. Na tien minuten vrolijkheid voelde ik me ineens raar worden en pas tien minuten daarna drong tot me door dat ik ze niet meer hoorde. Ik hoorde de klanken en ik wist dat ze spraken, maar het drong niet tot me door wat ze zeiden, of ik kon het niet meer aan, dat kan ook. Ik verheugde me meteen op het kantoorbezoek van woensdag. Ik heb de thee op mijn eigen stille kantoor opgedronken en ben op tijd vertrokken omdat ik naar Susan moest voor fysio van mijn heup. Ondertussen appte ik George die jarig was, ik heb het maar eens gevraagd hoe oud hij werd: 73. Respectabel hoe hij een paar jaar geleden nog de Kilimanjaro bewandelde. We maakten een afspraak voor 4 januari, dan komt hij thee drinken. Susan deed me pijn en moest erg om me lachen maar dat is omdat ik bij haar graag een one-woman-show opvoer.

Pa belde of ik donderdag eerder kon komen. Hij moet 's middags kegelen in plaats van 's avonds. Eventueel zou ik na het eten weer terug kunnen. Ik zegde toe en had een vervelend gevoel waar ik pas later over na wilde denken. Want waarom moet ik 2 uur heen treinen om 3 uur bij mam te zijn en dan weer 2 uur terug reizen? Kan ze niet bij de lieve buurvrouwen terecht? Maar hoe kan ik dat nou denken of voorstellen? Dan zie ik deze week mijn ouders niet en ach, zoveel gevraagd is dat toch niet? Ik maakte er een dilemma van.

Op het werk houden ze een kerstdiner. Ik heb er eigenlijk geen moment aan gedacht om te gaan. Voor de vorm een beetje, maar zoveel mensen bij elkaar en al dat geluid, ik moet er niet aan denken! Dus ik ging met Ida een wijntje drinken in de Oude Wacht en voelde me niet schuldig. We hadden elkaar lang niet gezien en het gaat niet goed met Rein dus ik wilde haar weer eens spreken. Na één wijntje trok ik het niet meer en vertrokken we, ik op de nieuwe elektrische fiets van mam, die ik mee heb genomen naar Groningen voor Michel die het fietsen tegenwoordig zwaar valt. Hij appte toen ik bij Susan vandaan kwam dat hij donderdag geopereerd gaat worden en een stent in zijn slokdarm krijgt. Zelfs zijn medicinale yoghurtjes glijden niet meer zomaar naar binnen dus die operatie moest hij echt wel vóór de kerst hebben, willen daar nog spruitjes met spekjes doorheen kunnen. Hij heeft nog humor. Donderdagmiddag steek ik een kaarsje op en we hebben het er nog over wanneer ik hem de fiets ga brengen.

Woensdag 20 dec maakte ik in alle vroegte een excelbestand aan met de kersttaken die nog voor me liggen. Ik heb werkelijk elke taak genoemd, uit angst er een te vergeten. Ik vergeet nogal veel en wat ik nu niet meer kan is een paar dingen tegelijkertijd doen. Het lukt me gewoon niet. Ik kan niet denken: niet vergeten een tientje voor de krantenbezorger klaar te leggen, want ik moet eerst een twintigje kapot maken en echt, ik weet niet hoe ik dat moet doen als ik het niet helemaal uitdenk. Nee, mijn hoofd is niet goed. Maar mijn grootste uitdaging is om niet alleen in de gaten te hebben wanneer ik iets niet meer trek, maar daar ook meteen gevolg aan te geven.

Ik had er zin in om weer eens in Leeuwarden naar kantoor te gaan. Ook om mijzelf uit te testen. De eerste afspraak was met Tanja die zei 'Heb je wel de bedrijfsarts gemeld dat het nog niet gaat zoals verwacht?'. Nee, die arts zie ik 10 januari. Maar volgens haar moet ik dat per se doen want anders loopt de planning in de soep en zij had me voor 2 uur per dag beter gemeld en nou ja, dat kon niet. Ik schoot lichtelijk in de stress en voelde mijn wangen alweer kleuren. Weer iets om in het excelbestand te noteren. Mijn tweede afspraak ging goed met veel lachen. Ik vind Fred een fijne collega die het een en ander van me overneemt en die me op een heel geruststellende manier weer vertrouwd probeert te maken met werk. Hij deelde de zorgen van Tanja niet. We komen er in januari wel uit. Eerst maar eens op kantoor komen en dan rustigaan wat oppakken. Koffiedrinken is ook deel van het werk, en welkom in de wereld van de loondiensten. Daarna at ik een boterhammetje. Mijn stem doet het niet meer, ik kom er niet meer tussen sinds ik vier jaar geleden besloot dat ik er geen zin meer in had overal de baas te spelen. Nu moet ik een tussenweg vinden en eigenlijk komt de hoofdsituatie me wel goed uit. Ik kan eens wat observeren en ik moet niks. Mijn laatste afspraak ging wel, eigenlijk nergens over gehad. Mijn hoofd knalde al lang weer en ik zei het wel maar ik bleef zitten praten. Ik nam de trein van 13.16 uur terug en thuis zette ik me aan het excelbestand. Ik voegde kleurtjes toe en x-jes en maakte er een mooi overzichtje van. Ik belde de arbodienst maar mijn Trix mocht niet gestoord worden. Ik belde ook de ouders met de vraag of ze donderdagmiddag anders konden oplossen. Ja natuurlijk! Geen probleem. 

Ik schreef de kerstkaarten en deed ze op de bus toen ik boodschappen haalde voor de leesclub. Geen zin om over interessante hapjes na te denken, ik zette ze de stol uit het kerstpakket voor, gigantische meringues en bij de latere wijn trok ik simpele zakken chips en popcorn open. Het was welkom. Het was ook wel gezellig hoewel Mary door een misverstand niet opgepikt werd door de auto van Loes en ze wel online aanschoof en bekende dat het haar niet meer lukte om het hele eind naar Helpman te fietsen, Loes een hele, héle uit gebreide analyse gaf van 'haar' boek, Eline er niet was vanwege corona, en Harma de bom dropte dat ze met de club stopt want het voelde te vaak als corvee. Jammer en raar na 8 jaar. Maar 7 leden is ook een mooi aantal. Ik dronk twee bellen rode wijn, had ik zin in, en de bende vertrok pas tegen 11 uur. Heul apart en tegen de gewoonte in appte werkelijk helemaal NIEMAND na afloop een 'dank je' en een 'was gezellig'. Ben wel een beetje in mijn wiek geschoten.