Palazzo

Het was zondag dus niet zo druk in de stad, dachten we en slim waren we niet. De ene winkel in, leegkopen, en langs de volgende winkel fietsen die niet open was ('Goed zo, vier lekker zondag want dat gun ik je van harte' denken) en in de laatste winkel geholpen worden door Marieke wat dan wel weer grappig is. Ik zoek Palazzo broeken, zijden broeken die superwijd vallen en in de meest geweldige kleuren te koop zijn. Ik zoek die Palazzo broeken al mijn hele leven, heb er zelfs ooit een laten maken voordat ik me realiseerde dat het soepel moet zijn, en zomers van kleur. Nooit aangehad. Maar nu het maar niet wil zomeren (ach nou ja, twee weken regen) en ik net een boek uitgelezen heb over de society vriendinnen van Truman Capote die in het Italië van de jaren zestig op bezoek gingen bij de Principessa Irene Galitzine die de pyjamabroeken-voor-dagelijks-gebruik had uitworpen (haal adem), moet en zal ik er ook een hebben.

Zondag kwam ik erachter dat ik maat 37 heb en dat die niet bestaat. Dus ik moet nog even twee kilo kwijt en dan kan ik weer kopen.

Afvallen is een dure hobby.

En de mensen in de stad houden onaangenaam weinig afstand. Ik ben het er niet mee eens, ik verstop me gewoon weer een paar weken in mijn bubbel.
Waarom heet dat trouwens Bubbel? Waarom niet Tent?

Er kunnen meer mensen in mijn tent (die ik heb) dan in mijn bubbel die ik niet fysiek heb en die ik daarom zo groot kan maken als ik wil. Dus inderdaad: er kunnen meer mensen in mijn tent dan ik in mijn bubbel wil hebben. Mijn tent is mijn bubbel, mijn koninkrijk is mijn palazzo. Volgend jaar mag ik weer kamperen.