We liepen tegen de 9-seizoenen tellende serie 24 aan op Netflix.
'Hé hoi,' zeiden we, 'Dat is lang geleden! Hoe gaat het er nu mee?'
Nou, het gaat heel erg ouderwets van dik hout zaagt men planken. Hoofdrolspeler Kiefer of nee Jack natuurlijk, is mansplainer van het eerste uur, mannetjesputter, alfabeest, en zo nog meer. Het stond me niet zo bij van die eerste keer. Of had ik dat verdrongen?
Na vier avonden maal drie afleveringen zijn we aardig onderweg om elkaar opnieuw te leren kennen en ik vind het gehalte 'O ja!' voorlopig nog prettig genoeg om te blijven kijken.
We moesten wel graven hoe we elkaar de eerste keer hadden ontmoet. Dat was beslist vóór het Netflix-tijdperk, kan niet anders. Maar hoe dan? Illegaal gedownload? Nee, niet negen seizoenen maal 24 afleveringen, veel teveel moeite.
Om tussendoor even adem te halen, het is best spannend, bladerde ik door mijn nieuwsbrieven die sinds mijn breuk met Facebook enorm in aantal zijn toegenomen. De Happy Foodie is er een van, er stromen altijd liters water uit mijn mond als ik die lees. Wat me deed denken aan het nieuwe restaurant om de hoek, dat de plaats gaat innemen van het mislukte Italiaanse avontuur Alice, ooit de hemel ingeprezen door de Volkskrant, daarna afgebrand door andere bezoekers (waaronder wij). In het begin, en vóór de laaiend enthousiaste VK recensie, liep het niet zo hard, dus trokken we op een zomeravond een mooie blouse en jurk aan, klaar om ons zeven gangen lang te laten verwennen. Als Italië-gangers verheugden we ons zeer, als Bourgondiërs werden we zwaar teleurgesteld. Het enige dat ik me van die avond herinner zijn de wijnen, de balsamico-azijn en de rekening.
Het nieuwe restaurant heet Bisque en we zijn benieuwd.
Vóór Alice er zat was de toko eigendom van Rolf. Hij runde daar een videotheek en adviseerde ons prachtige series als The West Wing en, verdomd, Twentyfour.
'Hé hoi,' zeiden we, 'Dat is lang geleden! Hoe gaat het er nu mee?'
Nou, het gaat heel erg ouderwets van dik hout zaagt men planken. Hoofdrolspeler Kiefer of nee Jack natuurlijk, is mansplainer van het eerste uur, mannetjesputter, alfabeest, en zo nog meer. Het stond me niet zo bij van die eerste keer. Of had ik dat verdrongen?
Na vier avonden maal drie afleveringen zijn we aardig onderweg om elkaar opnieuw te leren kennen en ik vind het gehalte 'O ja!' voorlopig nog prettig genoeg om te blijven kijken.
We moesten wel graven hoe we elkaar de eerste keer hadden ontmoet. Dat was beslist vóór het Netflix-tijdperk, kan niet anders. Maar hoe dan? Illegaal gedownload? Nee, niet negen seizoenen maal 24 afleveringen, veel teveel moeite.
Om tussendoor even adem te halen, het is best spannend, bladerde ik door mijn nieuwsbrieven die sinds mijn breuk met Facebook enorm in aantal zijn toegenomen. De Happy Foodie is er een van, er stromen altijd liters water uit mijn mond als ik die lees. Wat me deed denken aan het nieuwe restaurant om de hoek, dat de plaats gaat innemen van het mislukte Italiaanse avontuur Alice, ooit de hemel ingeprezen door de Volkskrant, daarna afgebrand door andere bezoekers (waaronder wij). In het begin, en vóór de laaiend enthousiaste VK recensie, liep het niet zo hard, dus trokken we op een zomeravond een mooie blouse en jurk aan, klaar om ons zeven gangen lang te laten verwennen. Als Italië-gangers verheugden we ons zeer, als Bourgondiërs werden we zwaar teleurgesteld. Het enige dat ik me van die avond herinner zijn de wijnen, de balsamico-azijn en de rekening.
Het nieuwe restaurant heet Bisque en we zijn benieuwd.
Vóór Alice er zat was de toko eigendom van Rolf. Hij runde daar een videotheek en adviseerde ons prachtige series als The West Wing en, verdomd, Twentyfour.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten