Van die types

De man die ik sprak wilde ik steeds Piet noemen, sommige mensen hebben dat.

Het verbaasde hem dat er nog zoveel ‘mannetjes’ als directeur rondlopen in de culturele sector.

Ik zei: “Heb je even?”

Ze zijn nu zoetjesaan aan het vertrekken, maar hier en daar vind je nog een overgebleven exemplaar dat de tijd tot zijn pensioen uitzit.

Het type dat gewend is geld en goederen te eisen van de gemeente als het tegenzit.

Dat het ego iets belangrijker vindt dan de organisatie.

Dat vaak sociaal niet écht dat je zegt ‘lekker ligt’, tenzij hij zijn best doet. Maar dan moet hij meestal ook iets van je.

Dat type dat houdt van dwarsliggers omdat hij zichzelf zo ziet, maar die dat liever niet in anderen waardeert. Want die moeten kapot. Kom er maar in Lucie!

Voor wie alles een machtsstrijd is.

In de commerciële wereld hadden ze er al lang uitgelegen, zei Piet.

Daar pikken ze dergelijk gedrag niet meer. Daar telt wat je doet, en daar tellen je kwaliteiten.

Ach, oud zeer. Wat kun je soms nog gemeen terugkomen om me in mijn rug te trappen.