Murw

Vanochtend bij de bakker sprak ik Tim over onze toneelschrijflessen. Hoe verliep jouw eindgesprek en wat ga jij komend jaar doen? Nou ik ga in ieder geval niet afstuderen want daar was mijn verhaal niet klaar voor, zo noem ik de afwijzing maar. Want het is natuurlijk een afwijzing. Niet van mij als persoon, wel van mijn ego. En dat doet even pijn.
Normaal zou ik mijn gevechtstenue onmiddellijk hebben aangetrokken en met mijn bazooka op de barricaden zijn geklommen om iedereen wel even wat fraais te laten zien, maar ik kan mijn outfit niet vinden.
Ik ga er vanuit dat ik het heb verstopt op een hele goede slimme plek en dat ik het ongetwijfeld binnenkort wel weer tegenkom, stomtoevallig als ik er niet eens naar op zoek ben.
Gewoon even wachten tot het juiste moment.

Dit is wat ik heb georven van mijn verdwenen oog: ik ben makkelijker geworden in het fraaie begrip Overgave.
'Maak keuzes waarvoor je wilt vechten' is nu verworden tot 'Ach, ik ga er niet dood aan'.

Gisteravond was de leesclub voor het eerst weer live bij elkaar. In een tuin, met dekens en truien en op gepaste afstand. We checkten welke man de Libris prijs had gewonnen en ik zag toen een appje dat iemand die ik kende uit het culturele circuit, was overleden.
Ik heb geen Facebook dus ik wist niet dat het zo slecht met hem ging. Lief dat Natalie dat bedacht en me een berichtje stuurde. Op mijn oude werkplek waren vorig jaar ineens twee mensen heel erg ziek. Iemand met wie ik thee dronk liet zich dat ontvallen, heel per ongeluk, want ze wilde niet roddelen. Ik sprong op van verontwaardiging. Dat is geen roddel! Dat is informatie die ik wil hebben om kaartjes en appjes met Sterkte en Beterschap te kunnen sturen. Ik vertelde het mijn oud directeur die ook van niets bleek te weten. Zij vroeg de nieuwe directeur om haar op de hoogte te houden. Maar nee, daar kon hij niet aan beginnen.

Net keek ik op de Facebookapp van Cor om de laatste berichten van José te zien.
Hij plaatste veel over zijn ziekte en gaf mensen de kans om mee te leven, wat ze elke keer in groten getale deden.
Soms moet ik denken aan een vriendin van vroeger. Toen haar vader stierf aan een hartaanval en de buren langskwamen om te condoleren werden die subiet de deur uitgejaagd. Wat dachten ze wel niet! Stelletje nieuwsgierige aagjes, en het was alleen maar gemene roddelzucht dat ze zich ineens lieten zien.
Ik moet dan ook denken aan de overbuurvrouw die stierf en die ik alleen maar kende van de minigesprekjes op straat, en toch heb ik de hele uitvaart gejankt omdat dat kleine kerkje stampensvol zat en tot de nok toe gevuld was met liefde voor Ineke.

Het is verleidelijk om rouw voor het een te vervangen door rouw voor het ander.
Om even niet bij de les te blijven.
Dat tenue vind ik wel als de tijd er rijp voor is.