Vorige week wees de culturele kennis me op revalidatietrajecten. Ik zocht natuurlijk meteen in de buurt, vond Hersenz, en meldde me aan voor een informatiebijeenkomst in Groningen, die eigenlijk vol zat. Maar ik mailde met het verzoek op de wachtlijst te mogen en ik gaf mijn sneue verhaal erbij.
Gistermiddag kreeg ik een mailtje dat ik erbij kon zijn, want het was online, en hier is de link en het begint over twee uur. Mijn sarcastische boze ik zuchtte eens diep en kon het niet laten om hele lelijke dingen te denken over incapabele mensen die informatie op websites niet up-to-date kunnen houden. Plus: hoe raar is het om mensen met hersenletsel een uur naar een scherm te laten staren? Plus: hoe flexibel denk je dat mensen met NAH zijn?
We waren met 14, introduceerden ons een voor een waarna een medewerkster toelichtte dat er voorwaarden zijn om deel te kunnen nemen en dat een hersenschudding niet echt is wat zij zoeken. Sarcasme zegt dan: waar je blijkbaar geen resultaten mee kunt boeken. Je moet een heuse beschadiging hebben, een diagnose, en het liefst al een traject hebben doorlopen. Welke diagnose en welk eerder gevolgd traject kreeg ik niet duidelijk.
Zit ik hier dan niet goed? mengde ik me in het gesprek, en kon niet zo heel goed luisteren omdat ik vooral worstelde om mijn frustratie eronder te houden en beleefd te blijven. Het antwoord bleef vaag. Heeft het voor mij zin om een afspraak te maken, drong ik aan. Tja, dat is voor iedereen anders, was het antwoord.
Ze vertelden hoe fantastisch hun traject bij Hersenz is, en dat de twee aanwezigen met een goedaardige en verwijderde hersentumor van harte welkom zijn. Maak gerust een afspraak, zeiden ze, dan gaan we je 2 jaar lang intensief begeleiden. Ik bleef hangen. Waarom zwaaide ik niet af? Omdat ik het niet begreep. Waarom kun je niks doen voor mijn soort NAH? Ik voelde me afgewezen om iets waar ik niets aan kan doen en ik bleef zitten omdat ik me niet kon voorstellen dat er niet ergens een opening zou zijn.
Ik doe heus mijn best, dacht ik, ik heb een ergo en een psycholoog en ik lees erover. Wie wil leestips? Zet maar in de chat, zei de spreekstalmeesteres, wat ik deed terwijl ik heus wel weet dat NAH-ers niet lezen. Het was meer dat ik zei: ik doe echt mijn fukking best, waarom kom ik niet door jullie ballotage?
Tot slot kwam er een ervaringsdeskundige aan het woord. Een filmpje met daarin een powerpoint met foto's en tekst in Comic Sans. Het was fijn om stupiditeit op een bergje te kunnen gooien. Niks voor mij, zo'n amateuristische organisatie met slechte websites, beperkte visie, geen boekenkennis en presentaties in comic sans. En bovendien: als ik ze afwijs kom ik meteen tegemoet aan mijn voornemen dat ik niet meer mijn best ga doen. Want dat blijkt best lastig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten