Koyaanisqatsi

 Volgens Edith Eger in De Keuze, is dit de betekenis van Koyaanisqatsi: “Leven in gekte, leven in onrust, leven in onbalans, leven in desintegratie, een manier van leven die vraagt om een andere manier van leven (Hopi, VS)".

Welk woord beschrijft jouw huidige situatie, vroeg de psych gisteren, en daar hoefde ik niet over na te denken hoewel ik niet eens wist dat ik dit woord paraat had.

Die ochtend was ik naar een andere stad getreind voor een afspraak. Ik stond voor de deur, appte, belde, mailde. Geen reactie. Ik nam een koffie in een brasserie en keek in de agenda van degene met wie ik een afspraak had, zag dat er nog iemand bij zou zijn (waarom wist ik dat niet?), belde nog eens naar een voicemail en glipte toen maar met iemand mee het pand in. Mijn afspraak zat ontspannen te kletsen. Wat is dit nou? zei ik, waarom reageer je niet? O, haalde ze haar schouders op, gewoon niet gezien. Ik klets met een collega terwijl ik op jou wacht.

Ik ben weggelopen. Hier kan ik niet tegen met mijn voortdurend onder hoogspanning staand lichaam. Je moet mij niet een kwartier laten wachten en daar je schouders over ophalen. En als je op mij wacht dan check je toch je telefoon?

Met de psych heb ik er later hartelijk om gelachen. Het cultuurverschil tussen mij en die club is te groot. Vergaderingen beginnen daar bijvoorbeeld steevast te laat. Vijf minuten na de afgesproken tijd komen mensen binnendruppelen, als je geluk hebt. Dan moet de een nog even naar de wc en de ander nog even thee zetten. Toen ik er nog werkte vond ik dit al vreselijk, nu laat ik de kelk in zijn geheel met liefde aan mij voorbijgaan.

Nog later belde de re-integratiecoach. Waarom ik niet verscheen op onze Teams-afspraak (ze had aangebeld maar ik deed niet open). Ik wist van niks, en zij kwam er al bellend achter dat ze mij gewoon vergeten was uit te nodigen. We hebben nog wel gepraat en ze reikte me aan dat ik vooral de balans buiten werk moet zien te vinden. Het was een volle dag.

Ik ben niet meer bestand tegen slordigheden. Nooit geweest eigenlijk. Je daalt met zaken als te laat komen, slechte voorbereiding en comic sans sowieso in mijn snobistische achting. Maar nu komt daarbij dat ik mijn stinkende best doe om nog steeds aan mijn eigen normen te voldoen, in de verwachting dat dit gezien en gerespecteerd wordt. Ik ben wiebelig, maar ik doe moeite om normaal te doen. Het minst wat je kunt doen is mij met diezelfde zorgvuldigheid tegemoet te treden. Ik leef al te veel in gekte, en onrust en onbalans en ja, desintegratie.