Toen ik me vorig jaar na twee maanden ziek zijn (oftewel: thuis zitten schuldig voelen, schamen en niet toegeven) weer begon te werken (oftewel: aanwezig zijn en paniekaanvallen onderdrukken), maakte ik een nieuwe map aan op mijn laptop die ik Herstelwerkzaamheden noemde, niet wetend dat er een boek met die titel bestaat, dat precies vertelt waar ik mee bezig ben.
Schrijvers Lidewey en Philippine hebben geen hersenschuddingen, maar wel postcovid en een hersenbloeding. Heel anders, ook niet fijn. En we begrijpen elkaar allemaal. Ik kwam laatst op 6 types van NAH met dezelfde basisverschijnselen, allemaal geconstateerd in mijn directe omgeving van vriendinnen en aanverwanten: Post-covid, burn-out, Alzheimer's, hersenbloeding, overgang en hersenschudding. Het zijn allemaal vrouwen, riep een postcovid yogavrouw toen ik dit opsomde. Ik woof haar weg, ik ken ook mannen met Alzheimer, hersenschuddingen en hersenbloedingen. Het ergerde me wel dat nota bene een vrouw zo gemakkelijk vrouwen op een hoop gooit.
Wat Lidewey en Philippine zeggen raakt me voortdurend, en ik ben nog maar op pagina 46. Wat me verbaasde was hoe ze denken over acceptatie. Die weg moet je niet inslaan, zeggen ze, richt je daarentegen op Verdragen, wat ik geen fijn begrip vind omdat ik dan een lijdzaam wegkwijnende martelaar voor me zie. Gelukkig noemen ze ook 'onder ogen zien' en 'leren omgaan met', wat ik beter kan behappen, en wat me enorme rust geeft. Ik roep sinds september dat ik tot nu toe bezig ben geweest met 'mijn best doen om beter te worden', in plaats van 'beter worden', waar ik me nu op wil richten. Hoe ziet dat eruit dan, vroeg een leidinggevende. Ik zei dat ik soms de hele dag in bed zou willen liggen (Dat wil ik ook wel, roepen vriendinnen dan, en ik weet niet waarom ik deze zijweg opschrijf behalve omdat ik even wil spuien dat ik hun wel begrijp, maar begrijpen jullie mij ook?), wat ik niet doe want ik ben van 'mijn best doen', weet je nog?
Ik schreef het in Notities op als Acceptatie is de hoop op beter worden verliezen. Ik begrijp nu waarom Masha Kamphuis het vertikt om haar nieuwe leven te accepteren. De hoop verliezen leidt tot frustratie en dat weer tot terugval, zoals ik had in september.
Ik schrijf heel stellig September alsof mijn terugval in oktober en november al weer voorbij was. Welnee, maar toen had ik alweer de boei gevonden waar met koeienletters Groothouden op geschreven stond, waar ik me aan vastklampte, en die ik nu, ondanks alle verwoede pogingen, toch uit mijn vingers voel glijden. Mijn handen zijn nat en koud en de boei is een gladjakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten