Hoe meer ik toegeef dat het niet goed met mij gaat, hoe slechter ik me voel. Werk lukt eigenlijk niet, en dat ik op 1 dag de verzuimconsulente hoor zeggen dat er wel een tijd moet komen dat ik weer ga opbouwen, en de ergotherapeut die me te strak in de ogen kijkt als ze zegt dat er heus wel verbetering is, en de MRI de volgende dag waarbij de röntgenman nieuwsgierig is naar dat oog dat verdween, dat alles drukt mijn neus op de feiten dat het niet goed is. Dus heb ik mij ziek gemeld bij zowel de werkgever als leidinggevende van het tweede spoor. Schoorvoetend want dat ziekmelding is nu lastig. Bij wie moet dat en wat moet ik zeggen. Gelukkig zijn het fantastische vrouwen die goed reageren.
De verzuimconsulente vertelde opgewekt dat er na 15 maanden een arbeidsdeskundige aan komt zetten, die me gaat helpen met solliciteren, mocht ik niet naar mijn oude functie terug kunnen, en die me laat zien hoe ik een LinkedIn-pagina moet opzetten. Jippie! zei ik ietwat cynisch. En tegelijk dacht ik: laat maar, steek hier geen energie in. Dus dacht ik: waar kan ik nog meer energie winnen? en ik trok me terug uit de twee besturen waar ik in zit en (hopelijk tijdelijk) uit de Mamacash-club.
Energie loopt weg. Borne is niet goed voor me, met erg lieve maar superdrukke ouders. En als ik vrijdags weer thuis ben ga ik naar yoga. De longcovid-klas leek me wel een goeie. Gisteren was ik zo kapotmoe dat ik hyper was. Niet druk, maar alert en ad rem. Er helemaal bij. Tijdens de les vloog ik in en uit gronding. Ik krijg het maar niet voor elkaar om te doseren.
Het is gewoon een zoektocht. Misschien moet ik het maar zien als een detective. Vroeger wilde ik schrijver en detective worden. Laat ik alvast eens nadenken over een titel.
Baars en het geschudde brein; De hersenloze winter (dat is dan deel 1); Sloop & de gedachte, Het spel van lob en kwab; De kronkels van Baars; Spinsels in de leunstoel; Herfst onder water; Blur-die-blur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten