Boos en boos is drie

 Op de verjaardag vertelde iemand op onplezierige manier over haar hersenletsel, als in: ik ben heel bijzonder en heb een heel schokkend en dramatisch verhaal dat iedereen moet horen. Haar voorhoofd waren twee bizarre deuken en een bobbel waar ik niet te opzichtig naar wilde staren, maar het liefst had ik daar allemaal vragen over gesteld. Verhalen over niet kunnen plannen en tellen of op woorden kunnen komen ken ik nu wel. Doe mij maar een smeuïge anekdote over een vet ongeluk.

Ze stortte tijdens het vertellen een hele hoop boosheid de tuin in. De vrouw met wie ze hiervoor sprak vluchtte weg toen ik bij het gesprek kwam, ik nam het haar niet kwalijk en luisterde afstandelijk zodat haar verongelijktheid me niet kon raken. Maar ja, ik moet dan ineens ook vertellen, geen idee waarom ik dacht dat ze wel zou luisteren maar door over mijn eigen NAH te vertellen pakte ik een stuk uniekzijn van haar af. Vervolgens zei ik tegen haar man dat we een soort van lotgenotengesprek voerden, en tenslotte vloerde ik haar met mijn afwijzing van Beatrixoord. Daar komt niemand overheen en ik baalde dat ik dat had genoemd. Ik wilde helemaal niet in een opbieding zitten, ik wou alleen maar delen. En ik denk ook dat ik begrip wilde van iemand die weet hoe het is. Maar dat lukt natuurlijk niet als de ander in een voortdurende strijdbare houding zit.

Ik vroeg hoe het zat met haar acceptatie, omdat ik daar nu zelf ben aanbeland, dat ik dat eens moet aanpakken als ik van mijn huidige somberte af wil komen. Rouwverwerking, noemt de ergotherapeute dat. Het voorhoofd schudde heel beslist heen en weer. Niks ervan, met dat acceptatie-gedoe kwamen ze ook al aanzetten bij haar revalidatie. Flauwekul.  En toen zei ik het gewoon: dat het haar wel zou kunnen helpen met haar boosheid. En voor het eerst voelde ik bij haar een klik. Zou ze dan vooral gezien willen worden in die boosheid? En hielp het dat ik wist waar ze het over had?

Alles komt natuurlijk in drieën, en de ochtend na het feestje las ik in De Keuze van Edith Eger dat je niet rouwt over wat er is gebeurd, maar over wat er niet is gebeurd, en dat er geen vergeving bestaat zonder je woede te hebben geuit, en dat je jezelf helpt als je een ander helpt. Daarna bladerde ik door Pinterest, op zoek naar een plaatje om te sturen naar de jarige van het feestje. Wat zomaar opdoemde was een hele irritante illustratie die binnenknalde, vervolgens wrevel opriep en die ik toen maar accepteerde. Ik ben gewoon nog niet boos. Hoe gaan we dat voor elkaar krijgen?