Boos en boos is drie

 Op de verjaardag vertelde iemand op onplezierige manier over haar hersenletsel, als in: ik ben heel bijzonder en heb een heel schokkend en dramatisch verhaal dat iedereen moet horen. Haar voorhoofd waren twee bizarre deuken en een bobbel waar ik niet te opzichtig naar wilde staren, maar het liefst had ik daar allemaal vragen over gesteld. Verhalen over niet kunnen plannen en tellen of op woorden kunnen komen ken ik nu wel. Doe mij maar een smeuïge anekdote over een vet ongeluk.

Ze stortte tijdens het vertellen een hele hoop boosheid de tuin in. De vrouw met wie ze hiervoor sprak vluchtte weg toen ik bij het gesprek kwam, ik nam het haar niet kwalijk en luisterde afstandelijk zodat haar verongelijktheid me niet kon raken. Maar ja, ik moet dan ineens ook vertellen, geen idee waarom ik dacht dat ze wel zou luisteren maar door over mijn eigen NAH te vertellen pakte ik een stuk uniekzijn van haar af. Vervolgens zei ik tegen haar man dat we een soort van lotgenotengesprek voerden, en tenslotte vloerde ik haar met mijn afwijzing van Beatrixoord. Daar komt niemand overheen en ik baalde dat ik dat had genoemd. Ik wilde helemaal niet in een opbieding zitten, ik wou alleen maar delen. En ik denk ook dat ik begrip wilde van iemand die weet hoe het is. Maar dat lukt natuurlijk niet als de ander in een voortdurende strijdbare houding zit.

Ik vroeg hoe het zat met haar acceptatie, omdat ik daar nu zelf ben aanbeland, dat ik dat eens moet aanpakken als ik van mijn huidige somberte af wil komen. Rouwverwerking, noemt de ergotherapeute dat. Het voorhoofd schudde heel beslist heen en weer. Niks ervan, met dat acceptatie-gedoe kwamen ze ook al aanzetten bij haar revalidatie. Flauwekul.  En toen zei ik het gewoon: dat het haar wel zou kunnen helpen met haar boosheid. En voor het eerst voelde ik bij haar een klik. Zou ze dan vooral gezien willen worden in die boosheid? En hielp het dat ik wist waar ze het over had?

Alles komt natuurlijk in drieën, en de ochtend na het feestje las ik in De Keuze van Edith Eger dat je niet rouwt over wat er is gebeurd, maar over wat er niet is gebeurd, en dat er geen vergeving bestaat zonder je woede te hebben geuit, en dat je jezelf helpt als je een ander helpt. Daarna bladerde ik door Pinterest, op zoek naar een plaatje om te sturen naar de jarige van het feestje. Wat zomaar opdoemde was een hele irritante illustratie die binnenknalde, vervolgens wrevel opriep en die ik toen maar accepteerde. Ik ben gewoon nog niet boos. Hoe gaan we dat voor elkaar krijgen?

Hoofd schouders knie en teen

 Bert en ik zaten op een bankje te luisteren naar de stukjes. Ik wist nog niet dat hij Bert heette en hij begreep mijn grapje over Repelsteeltje niet, waarin ik een leuke knik maakte naar het geheim van mijn naam. Bert moest echt even zitten vanwege de val onlangs op zijn net nieuwe knie. Ik moest ook zitten maar ik weet nooit precies waarom dus hoewel Bert me de gelegenheid gaf om te vertellen hield ik me daarover stil. Maar misschien wilde ik er gewoon van genieten dat ik achteraf zat, en in alle rust kon kijken naar de feestvierders die dicht bij de musicerende neven stonden. Ik wil nu ook een buitenhuisje in de bossen.

Snackbar

 De meeste mensen die stilstaan op straat, een stoep, een plein, en die voor zich uit in het niets staren of een hand voor de ogen houden, zoals de man net, die mensen die ik dan vraag of 'Het wel gaat', kijken verrast op en zeggen betrapt Ja hoor, ik stond gewoon even. Fijn, zeggen we dan, en Fijne dag. De man die ik dat vijf minuten geleden vroeg keek stralend op uit zijn handen en vertelde dat hij wachtte tot de snackbar 10 meter verderop om half 12 openging. Volgens mijn horloge was het dat precies. Dus daar gaan mensen zitten als de brasserie en de bakker maandags gesloten zijn. En bij deze lantaarnpaal wachten ze dan met dichte ogen, afgesloten van de buitenwereld, tot het zover is.

Detective

 Hoe meer ik toegeef dat het niet goed met mij gaat, hoe slechter ik me voel. Werk lukt eigenlijk niet, en dat ik op 1 dag de verzuimconsulente hoor zeggen dat er wel een tijd moet komen dat ik weer ga opbouwen, en de ergotherapeut die me te strak in de ogen kijkt als ze zegt dat er heus wel verbetering is, en de MRI de volgende dag waarbij de röntgenman nieuwsgierig is naar dat oog dat verdween, dat alles drukt mijn neus op de feiten dat het niet goed is. Dus heb ik mij ziek gemeld bij zowel de werkgever als leidinggevende van het tweede spoor. Schoorvoetend want dat ziekmelding is nu lastig. Bij wie moet dat en wat moet ik zeggen. Gelukkig zijn het fantastische vrouwen die goed reageren.

De verzuimconsulente vertelde opgewekt dat er na 15 maanden een arbeidsdeskundige aan komt zetten, die me gaat helpen met solliciteren, mocht ik niet naar mijn oude functie terug kunnen, en die me laat zien hoe ik een LinkedIn-pagina moet opzetten. Jippie! zei ik ietwat cynisch. En tegelijk dacht ik: laat maar, steek hier geen energie in. Dus dacht ik: waar kan ik nog meer energie winnen? en ik trok me terug uit de twee besturen waar ik in zit en (hopelijk tijdelijk) uit de Mamacash-club.

Energie loopt weg. Borne is niet goed voor me, met erg lieve maar superdrukke ouders. En als ik vrijdags weer thuis ben ga ik naar yoga. De longcovid-klas leek me wel een goeie. Gisteren was ik zo kapotmoe dat ik hyper was. Niet druk, maar alert en ad rem. Er helemaal bij. Tijdens de les vloog ik in en uit gronding. Ik krijg het maar niet voor elkaar om te doseren.

Het is gewoon een zoektocht. Misschien moet ik het maar zien als een detective. Vroeger wilde ik schrijver en detective worden. Laat ik alvast eens nadenken over een titel.

Baars en het geschudde brein; De hersenloze winter (dat is dan deel 1); Sloop & de gedachte, Het spel van lob en kwab; De kronkels van Baars; Spinsels in de leunstoel; Herfst onder water; Blur-die-blur.