Nu ik rust vind in berusting en ik vanaf morgen een maand lang het motto Ga Stil hanteer, vond ik dat ik wel weer wat lichaamsbeweging mocht nemen. Vorig jaar april liep ik het Twentepad in 5 etappes van ongeveer 20 kilometer per dag. Hoe ik dat voor elkaar kreeg begrijp ik alleen rationeel: ik zat nog in de doe-modus en ik had ervoor getraind. Maar dan nog is het raar dat ik nu bij een wandeling al na 20 minuten een bankje moet opzoeken terwijl ik een jaar geleden vrolijk in mijn eentje een hele dag doorstapte, en ook nog zonder iets afleidends in mijn oren. Ik had voor de tocht een stapel podcasts gespaard, luisterboeken gedownload en een volle powerbank in de rugzak zodat ik al het geluid tijdens het wandelen naar eigen keuze kon verstouwen. Wat ik dus niet deed. Het was niet alleen het gevoel dat de natuur me bestraffend aankeek, het was ook de wetenschap dat het een onzinnige actie was. Wie gaat naar kletsende mensen in een studio luisteren als er zoveel om je heen te zien en te voelen en te horen en beleven is, ook al is het een stoffige zandweg met in de verte het geraas van een tractor?
Na een uur Twentepad dacht ik al niet meer aan al het lawaai dat ik meegenomen had. Ik realiseerde me pas 5 dagen later, in de trein weer naar huis, dat ik al die onzin nog met me meedroeg. Ik wou dat ik kon zeggen alles rücksichtlos te hebben gewist, maar ik heb het natuurlijk allemaal nog beluisterd, waarmee ik de opgedaan tevredenheid van de stilte teloor liet gaan.
Nu duik ik thuis de stilte in. Met andere woorden: ik ga eens luisteren naar wat er in mijn eígen hoofd zit, zonder de natuur als achtervang. Geen podcastst, geen luisterboeken, geen muziek, geen series bingen, geen stoffige zandwegen. Vandaag ga ik alvast een uurtje in training.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten