Nieuwe Maan

 Intentie, affirmatie, mantra, motto.

Het interesseert me niet welke term hier het beste bij past, als ik maar elke maand met nieuwe maan een voornemen kan zaaien. Dat is wat je doet met nieuwe maan: zaaien. Boeren doen het, heksen doen het, politici hebben er ook een handje van dus waarom zou ik achterblijven? Bovendien hou ik wel van rituelen waarvan de bron makkelijk weer op te pakken is als je het even kwijt bent, zoals dus de Stand van de Maan.

In december koos ik 'Laat het gewoon gebeuren', wat leidde tot een meer ontspannen houding, waardoor ik me eindelijk volledig ziek durfde te melden. Zo simpel kan het zijn, hoe geef ik mijzelf een duw. De afgelopen maancyclus gebruikte ik 'Ga Langzaam' en het lukte me echt om langzamer te bewegen, te roeren, te praten, te eten, om niet alles tegelijk te doen. Als ik een glas omgooide hoefde ik niet met de ene hand het glas te pakken en met de andere al een doekje te hebben gegrepen. Ik keek, ik pakte, ik greep, in die rustige volgorde. Wat ik niet had verwacht was dat ik daarmee ook rust creëerde in mijn denken. Niet dat het nu minder woest ruist, maar ik verzet me er niet meer tegen en ik hoef ook niet meer alles te volgen. 'Ga Langzaam' biedt meer dan alleen rust in motoriek. Het een sleept het ander mee.

Dus ik heb hoge verwachtingen van 'Ga Stil', mijn intentie voor de komende vier weken. Het woeste ruisen van al die radiogolven tegelijk wil ik horen in plaats van wegduwen. Misschien kan ik ze zelfs leren onderscheiden. Dus ik houd een maandje op met het luisteren naar zaken van buitenaf die dat geruis overstemmen. Even geen podcasts of luisterboeken, en even geen series bingen.

Vanaf vandaag download ik niets meer. Ik maak geen selectie en ik zet niets in de wachtrij. Even niets. Klinkt dit alsof ik het mijzelf nog goed in de oren moet knopen? Ik zal het Zondagochtend Concert wel missen, denk ik, de ideale ruis die het gepiep in mijn oren zo fijn naar de achtergrond duwde.

In training

 Nu ik rust vind in berusting en ik vanaf morgen een maand lang het motto Ga Stil hanteer, vond ik dat ik wel weer wat lichaamsbeweging mocht nemen. Vorig jaar april liep ik het Twentepad in 5 etappes van ongeveer 20 kilometer per dag. Hoe ik dat voor elkaar kreeg begrijp ik alleen rationeel: ik zat nog in de doe-modus en ik had ervoor getraind. Maar dan nog is het raar dat ik nu bij een wandeling al na 20 minuten een bankje moet opzoeken terwijl ik een jaar geleden vrolijk in mijn eentje een hele dag doorstapte, en ook nog zonder iets afleidends in mijn oren. Ik had voor de tocht een stapel podcasts gespaard, luisterboeken gedownload en een volle powerbank in de rugzak zodat ik al het geluid tijdens het wandelen naar eigen keuze kon verstouwen. Wat ik dus niet deed. Het was niet alleen het gevoel dat de natuur me bestraffend aankeek, het was ook de wetenschap dat het een onzinnige actie was. Wie gaat naar kletsende mensen in een studio luisteren als er zoveel om je heen te zien en te voelen en te horen en beleven is, ook al is het een stoffige zandweg met in de verte het geraas van een tractor?

Na een uur Twentepad dacht ik al niet meer aan al het lawaai dat ik meegenomen had. Ik realiseerde me pas 5 dagen later, in de trein weer naar huis, dat ik al die onzin nog met me meedroeg. Ik wou dat ik kon zeggen alles rücksichtlos te hebben gewist, maar ik heb het natuurlijk allemaal nog beluisterd, waarmee ik de opgedaan tevredenheid van de stilte teloor liet gaan.

Nu duik ik thuis de stilte in. Met andere woorden: ik ga eens luisteren naar wat er in mijn eígen hoofd zit, zonder de natuur als achtervang. Geen podcastst, geen luisterboeken, geen muziek, geen series bingen, geen stoffige zandwegen. Vandaag ga ik alvast een uurtje in training.

Aannames

 Maandagochtend 10 uur en ik sta alweer te trillen. En wat heb ik nou helemaal gedaan? Was opgevouwen, was gesorteerd, een wolwas in de machine gestopt en de zoveelste rouwkaart van deze winter geschreven.

De waterkoker slaat af, zal ik een hele pot zetten? Ja doe maar (ik praat graag tegen mijzelf), met die nieuwe Ontspanningsthee van D&K, die ik eigenlijk nèt niet lekker vind. Er zit iets vervelends in dat verveine of zo heet. Geen idee wat dat is, maar het klinkt vies, en naar handcrème. Het zal wel gezond zijn, en goed tegen hoge bloeddruk, en nu ik dit heb bedacht wil ik het braaf drinken maar ik weet niet eens of 'verveine' in deze thee van D&K zit. Dit hier hangt van rare aannames aan elkaar. En dan maar denken dat ik niet ontvankelijk ben voor sektes. Ben ik ook niet. Toen mensen in mijn omgeving op Pim Fortuyn wilden stemmen hield ik ze tegen omdat ik vind dat je niet op een persoon mag stemmen, en zeker niet op een zogenaamde ‘sterke man’. Daarom, en alleen daarom, denk ik dat ik geen lid van een sekte kan worden. O en (2) omdat ik de katholieke kerk ook niet meer vertrouw sinds ik leerde dat ik als vrouw eigenlijk niet mag bestaan, tenzij ik de man dien. Ik kijk wel uit. O en (3) sinds ik weet dat een huwelijk niets anders is dan overdracht van eigendom: van vader naar echtgenoot, zie de naamwisseling. Ik ben geen eigendom.
Op naar het volgende punt van de agenda: zou ik fout geweest zijn in de oorlog? Definieer fout, want er zijn tegenwoordig massa’s mensen die zich verrukt over een vers bruin hemd zouden buigen.
Nee, vandaag niet.
Eerst moet dat trillen stoppen, en daarom zet ik nu een fijn potje thee.

Fanmail

 Gisteren combineerde ik drie dingen: 

1. Ik ben fan van Marieke Groen, waarvan we Het verhaal van mijn schaarste lazen met de leesclub. Dus ging ik gisteren naar Onder de Vulkaan, de culturele talkshow in het Grand Theatre, waar zij een van de drie gasten was.

2. Sinds een paar weken ben ik zonder sociale media. Ik kan nergens meer een online like geven, of een gesprek beginnen. 

3. Ik ouwehoer graag op papier.

Dus ik schreef een heuse brief aan Marieke, die ik haar na afloop van de talkshow in haar handen duwde. Het liefst had ik Fanmail op de envelop gezet, zozeer zag ik het als een project waar ikzelf de meeste lol om had. Het gekke is dat het heel moeilijk is om zo'n brief te schrijven want wat zet je daar nou in? Het is stom om het over de vorm te hebben, om te zeggen hoe goed ze iets heeft gedaan en hoe mooi en helder ze schrijft. Maar moet ik het dan hebben over de inhoud met veel Ach en wee en ik leef mee? Of wil ik in die brief vertellen welke indruk het op me maakte, dat ik binnen dertig pagina's al zat te hyperventileren van de stress en haar daarna bleef aanmoedigen om andere wegen in te slaan? Ik koos voor het laatste.

Wat ook niet vanzelfsprekend is: ik sluit de brief wel af met mijn naam, maar zet ik daar dan bij hoe zij mij kan bereiken? Vroeger schreef je altijd op de achterkant van de envelop jouw adres. De PTT kon het dan terugsturen als iemand Retour afzender over de geadresseerde kalkte omdat die was verhuisd of overleden of jouw post gewoon niet wilde ontvangen. Maar je liet als afzender daarmee ook weten hoe jij te bereiken bent voor het geval iemand iets terug wil schrijven of ineens bij wijze van verrassing op je stoep wil staan.

Wat te doen met Fanmail? Want als ik mijn adres op de envelop of onder aan de brief schrijf is het net alsof ik een reactie verwacht, wat niet zo is. Alleen, ALS ze een reactie ZOU willen geven, dan heb ik haar die mogelijkheid ontnomen door mijzelf ook in real life onvindbaar te maken. En dan kom ik op de vraag: is het aanmatigend om te denken dat iemand wil reageren op een fan, of is het juist aanmatigend om aan te nemen dat je altijd wel vindbaar bent, voor het geval en stel dat?

Ik moet nog steeds lachen om het idee dat ik een brief heb geschreven en ook nog eens in het handschrift dat niemand kan lezen. Ik ga dit beslist vaker doen, en onderweg zal ik de antwoorden krijgen, die bepaald niet van levensbelang zijn maar wel lekker om mee bezig te zijn.