Bij Ikea viel de geur me het meest op. Niet direct natuurlijk, ik liep eerst ouderwets onbeschermd rond en keek keurend naar de verschillende inrichtingen en dacht 'kijk mij dit eens even heel goed doen'. Tot het niet meer ging en ik dat het eerst merkte door de smerige zeeplucht die een groep mensen voor me met zich meedroeg. Zo'n vieze penetrante 'ik ben schoon hoor'-lucht. Maar toen ik ze voorbijsnelde met mijn oog op de vloer gericht tegen al die vrolijke tl-verlichting, duurde het maar kort voor diezelfde lucht weer mijn neus invloog. Het zijn de geurkaarsen, denk ik nu. Maar gisterochtend dacht ik alleen: het is een Teken. Een signaal dat ik moet maken dat ik hier weg kom, dat ik toch te veel aan het doen ben. Dus ik glipte het magazijn in en sloot aan bij de kassarij.
Het waren alleen zelfscanners. En ik wist het niet, ik was het vergeten want ik moet dat soort gedachten beter opslaan (maar waar dan? mijn hoofd wil ze niet hebben), maar ik word er tegenwoordig wat paniekerig als ik in een vreemde winkel geen ouderwetse rolbandkassa zie. De zelfscanner van de AH is superfijn, maar die ken ik van begin af aan. Bij de zelfscan van de Jumbo vind ik het geruststellend dat er iemand bij staat, want ik moet alle handelingen stap punt voor punt stap punt doen. Het blijft lastig als ik veel heb en ik het systeem in die winkel niet ken.
Bij Ikea bleek dat ik twee keer hulp nodig had. Wat het minder erg maakt, is dat de medewerkster deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ik de Betalen-knop niet aangetikt kreeg en dat ik de knop voor de papieren zak tevergeefs aan bleef tikken terwijl ik natuurlijk de code op de zak zelf had moeten scannen. Het was niet eens een Hindert niks, het was een Normaalste zaak.
Waarom lukt me dat niet? Omdat mijn hoofd niet af kan stappen van het enige dat ik voor me zie: de knop op het scherm. Dat ik afstand moet nemen en even naast me moet kijken is te groot, te ver weg. Ik kan het niet uitleggen. En nee het helpt niet dat ik door dat oog een andere manier van kijken heb en dat de felle lampen zorgen voor felle flitsen en dat ik pas buiten denk: Waarom zet ik niet gewoon mijn zonnebril op? Waarom heb ik niet in de gaten dat de luchten en de lichten en de geluiden (O mensenliefde waarom moeten jullie toch zo schreeuwen naar elkaar?) te veel zijn? Het is niet zo moeilijk te bedenken dat ik die dingen niet doe en of voel omdat ik er geen zin in heb. Ik wil ook wel weer eens ergens gewoon en normaal rondlopen zonder het gevoel te hebben dat ik een zeikerd ben.
Enfin, ik heb de zinken stellingkast 's middags in elkaar gezet, vol planten en potten en geinige dingen geramd en nu ben ik supertevreden. Dat ik nu nog steeds in 'oranje' zit, is niet erg. Kleine prijs, groot plezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten