Ik had zaterdag mooie momenten in de stad, eerst toen ik fijne boeken vond, daarna toen ik Suze tegenkwam en ik mijn boeken blij aan haar kon laten zien, onze fietsen tussen straat en stoep beschermend tegen verkeer, en daarna toen ik het beeldje van Paul ophaalde bij Marga.
Er zat een enorme emotie in het doosje, dat eruit ontsnapte toen ik het witte plakband openscheurde en de vier flappen opsloeg. Op weg naar de stad dacht ik aan de mensen van mijn leeftijd die er zomaar niet meer zijn. Bert en Paul, Jose, Hillie, Ismael, Arno, Karel, Susanne. Dat het zo is en dat het niet te begrijpen valt dat hun leven wel degelijk impact heeft gehad nu we de gaten opvullen en met weemoed aan hen denken en gewoon verder leven.
Ik opende het doosje en alles wat ik voelde zuchtte diep als stoom de openheid in. Alle emoties die ik had maar niet mocht hebben omdat ik niet iedereen even goed had gekend, of niet iedereen zo goed (meer) kende als van mij werd verwacht.
Het was een mooie puf die de weg naar de wereld insloeg en die onderweg wat mist in mijn ogen achterliet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten