Mijn oog ging er vandoor. Het zei: óf de schimmel eruit, óf ik eruit. Ik zei, heel dringend: Jij moet blijven! Maar wat ik ook deed, wie ik ook inschakelde, hoe hard ik werkte, de schimmel kreeg ik er niet uit. Het had zich schrap gezet, hield zich met alle draden vast aan de uiteinden van mijn hoornvlies, zwaaide sporen in het rond die groter waren dan de druppels die ik mijzelf elk uur toediende, en lachte de rechtstreekse injecties keihard uit. Tijdens de hoornvliestransplantatie hield het zich verborgen in de kieren van de randen en dat ging ongetwijfeld gepaard met veel binnenpret. En ondertussen stond mijn oog dit spel fronsend en met de armen over elkaar gade te slaan, en doofde het langzaam de laatste hoopvolle sprankjes licht.
Ik moest toezien hoe mijn oog na het zoveelste ultimatum de biezen pakte en vertrok, met medeneming van het hele schimmelse mycelium. Want het bleek dat de schimmel meer van mijn oog hield dan van mij. Het had niet uitgemaakt wat ik deed, met wie ik samenwerkte. Zo'n sterke liefde houd je niet tegen, ook niet als die eenzijdig is.
Waar ze nu zijn weet ik niet, of ze samen zijn en of mijn oog zich heeft overgegeven weet ik ook niet. Vast niet. Wie houdt nou van parasieten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten