Yogagenoten met postcovid

 'Wie gaat er maandags mee, een half uurtje zwemmen in de Papiermolen?' vroeg ik in de lente aan mijn yogagenoten die allemaal postcovid hebben. 

Eentje gaf een gil, eentje sloeg de handen voor de ogen, eentje kwam me aarzelend tegemoet, om me niet direct af te wijzen. Had ik iets verkeerds gezegd? 
'Het is maar een half uurtje,' zei ik nog, maar ik bleek volledig op het verkeerde spoor te zitten.
Iemand legde het me uit: thuis aankleden, spullen pakken, zorgen dat je bij het zwembad komt, omkleden, zwemmen, en wéér afdrogen en aankleden. En dan ben je er nog niet, want dan moet je ook nog naar huis en ben je de rest van de dag volledig kwijt.

Het uurtje yoga is voor de meesten al de opsporing van een paar dagen aan energie, zwaarder gemaakt door het halfuurtje ontspannen theedrinken na afloop.

Het artikel dat vandaag in de Volkskrant staat over het leven van postcovidpatiënten is hartverscheurend, er is niet tot nauwelijks medische kennis of ondersteuning, laat staan behandeling. De overheid neemt ze niet serieus en laat ze links liggen. Sterker: mijn yogagenoten moeten ook nog eens bijna een jaar op hun WIA keuring wachten, en eentje heeft zelfs te horen gekregen dat ze best nog wel tenten kan naaien in 50,5% van de tijd die ze niet afgekeurd is.

'Als dit het is dan hoeft het van mij niet meer,' zei iemand uit de groep een tijd geleden. Ze is niet de enige, in het artikel staat dat er zeker tien mensen het afgelopen jaar euthanasie hebben gekregen.

Zondag is er een protest op het Malieveld: https://www.watkanikdoen.nl/actie/het-pais-protest-niethersteld.  Via de link kun je online meedoen.