Hoe kan het nou dat ik onderaan de trap tien minuten keihard loei van de pijn, ('De buuf is nu echt wel wakker') en dat dan uit de foto's blijkt dat er niks is gebroken? Waar komt die bizarre pijn dan vandaan?
Doe me dan maar krukken, zei ik, en nu hop ik al vier dagen met wisselende pijn in het rond. Ik ben niet op mijn hoofd gevallen overigens, maar dat komt natuurlijk omdat ik het quotum voor hersenschuddingen allang heb verbruikt.
Dit maal beperkt het leed zich tot mijn linkerbeen. Ik liep de trap af met een volle wasmand, keek in de bocht even achterom of ik een schilderijtje had geraakt, verstapte me en gleed met het linkerbeen vooruit naar beneden.
Ik had wel graag gezien dat er iets gebroken was in mijn been. Alle mogelijkheden lagen open en die doen ook alledrie verrekte pijn: middenvoetsbeentjes, enkel en knie. Maar nee, er is weer eens niks te constateren. Met een breuk gaat er gips om, het is voor iedereen duidelijk wat er is, och wat een gek verhaal weer (en wat een schuine blik van de huisarts op Cor), en na een paar weken is het klaar. Nu heb ik geen enkel bewijs van pijn, of van dat er überhaupt 'iets' is. Voor hetzelfde geld stel ik me weer eens aan.
Met die hersenschuddingen had ik er ook wel graag een stuk gips omheen gehad: Na 6 weken klaar, in de tussentijd niet mee douchen en laat het sporten ook maar even rusten. Dan wist ik tenminste waar ik aan toe was, en hoefde ik dat slappe gedoe van lege echo's en foto's niet te omzwachtelen met leuke woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten