Een kussen, een mens, een papiertje

 Starend naar een excel bestand dat niet binnen wilde komen, bedacht ik dat het hoog tijd is om te verwoorden hoe dat is, iets zien en het niet begrijpen. Ik heb de woorden nodig voor mijzelf, zodat ik die kan opschrijven en zien als een ijkpunt voor later als ik weer beter ben en hoofdschuddend teruglees hoe het was. Ik heb ze ook nodig om anderen uit te leggen hoe het voelt. De analogie waar ik op kwam was: Er ligt iets op de grond dat daar niet hoort. Een kussen, een mens, een papiertje. Dat wil je oppakken. Of je denkt dat je het behoort op te pakken, daar ben je nog niet over uit. En daar is de eerste witte wolk waar je overheen moet stappen. 

Je schuift die eerste vraag opzij en wil dat ding op de grond echt oppakken. Maar hoe moet dat dan? Wat komt eerst? Je kunt het niet overzien. Iets met je handen. Maar je hebt geen gevoel in je handen, die kunnen nooit iets vastgrijpen. En bukken? Dat is iets met knieën toch? Ondertussen mag je je ogen niet afwenden want anders verlies je de controle. Dus spreek je jezelf streng toe. Hup, blijf goed kijken en concentreer je! En dan gaat je hoofd bonken. 

Ik houd de analogie niet vol, moet terug naar het bestand op mijn laptop. Mijn ogen blijven op de randen gefixeerd, kijken naar het rood in het logo. Het is helemaal geen Excel zie ik nu, het is een tabel in Word. Een tabel. Dat betekent iets. Wat betekent dat ook alweer? Iets over degene die het heeft gemaakt? Iets met het doel van de informatie? Of het doel van de reden dat ik hiernaar kijk? Kan ik er dan nog wel wat mee als het Word is?

In de ene cel staat 2x2, in een andere cel staat 3x2. Dat betekent ook iets. Iets met uren. Wat is het verschil? Er is een verschil, denk ik, want het zijn andere cijfers, ik ben niet gek natuurlijk. Alleen zie ik niet hoe dan. Ik moet goed kijken zodat ik achter het verschil kom, dat moet met het verstrijken van de minuten toch wel een keer vanzelf doorsijpelen! Ik vermijd het om te kijken naar omringende cellen met andere getallen. Misschien moet ik eerst even helemáál de andere kant op kijken want van dat gebons in mijn borst wordt niemand blij. En daar is de piep in de oren weer. Gelukkig, want die piep betekent dat ik te veel heb gedaan en dat ik mijn ogen mag afwenden. Nu mag het echt, ik heb permissie gekregen van de piep om de laptop dicht te doen.

Een volgende poging brengt meer kalmte. En meer overzicht, en meer cellen die ik niet alleen bekijk, maar bij poging drie ook beter kan interpreteren en daarna lukt het me zelfs om een eigen versie van de informatie te maken, in excel, met mijn eigen cijfers. We spreken dan wel over poging zoveel, na de eerste tot en met de negende keer naar het kussen op de grond te hebben gestaard en iets door de knieën te zijn gezakt.