Even klaar met de sympathieke metaforen hoor. Eergisteren lag ik bij de fysio op de bank, ik had mijzelf getrakteerd op het overslaan van de huisarts, en terwijl ze mijn been controleerde en masseerde sloeg een golf van verdriet door me heen. Ik was zó goed bezig geweest dacht ik, maar vijf minuten in de fysiopraktijk brachten me weer helemaal terug naar af. Zij noemt het De Realiteit.
Ik had een krukkenbeleid en een trapuitdaging, en ik was royaal met schouderklopjes omdat het best te doen was. Ja ik had wel pijn, maar stukken minder dan zes weken geleden, dus ik was op de goede weg! Het krukkenbeleid hield in dat ik van zwaaien tussen twee krukken, zes weken geleden, ging naar de situatie dat ik thuis zonder kruk liep en buitenshuis slechts met 1. Bij de trap-oefening sloot ik mijn voet niet meer aan, maar probeerde met een been dat maar 90º buigt, een voet per tree te plaatsen. Afdalend werkt dat niet, maar vooruitgang zet ik met babystapjes, zei ik dan maar.
Voet en enkelbanden en kniebanden, was de inschatting van de HA. De fysio gooit daar een goed geraakte pees en waarschijnlijk ook scheenbeen bovenop, en laat me zien dat mijn linkerknie nog steeds dikker is dan die andere. Dat brengt een mens toch wel even terug bij zichzelf. Ja als ik voetbalblessures heb leg ik net als een voetballer alle vervelende zaken het liefst buiten mijzelf.
Ik vind dat het nu wel beter had moeten zijn. Ik heb zes weken rustig aan gedaan en gedacht dat mijn opbouw goed was, en nu zegt het bezoek aan de fysio mij dat het niet voldoende was. Ik moet binnenshuis weer met een kruk lopen en buitenshuis zelfs met twee krukken. Ik mag hele kleine oefeningen doen, onder het motto wel voelen-maar geen pijn. Geduld zou het toverwoord moeten zijn. Een oefening die ik al twee jaar onder de knie (geen opzet) probeer te krijgen.
Zo, klaar met geklaag. Eens kijken of er nog leuke metaforen zijn om mee te spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten