'Ik ben in een poephumeur,' zei ik toen hij thuiskwam, 'Laat me maar even.' Hij lachte, gaf me een zoen en pakte een boek waarmee hij in een stoel verdween. Na een uur was het voorbij. 'Ik ben klaar,' zei ik en toen moesten we allebei lachen. Hij kookte, we aten en ik kon zowaar alle frustraties van me afschudden.
Ik kan er weer even tegen. Vanochtend kreeg ik zowaar een mail van Hans met de laatste verduidelijking over de parkeerplekken, en op de weer-app zie ik dat we de regenkleding toch thuis kunnen laten. De NOS juicht dat FBK 'heel bijzonder' is voor iedereen. We gaan het meemaken.
Ik mailde Hans een bedankje en schreef dat ik door mijn NAH duidelijke richtlijnen nodig heb. Hans schreef terug 'No worries. We hebben daar meer vragen over gekregen dus we gaan volgend jaar beter communiceren.' Missie geslaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten