Nu ik dingen niet meer kan merk ik hoeveel ik altijd deed en nu moet overlaten aan anderen wat gruwelijk is omdat anderen niet begrijpen wat de bedoeling is.
Ik trek 's avonds graag mijn beha uit die ik dan de kamer in slinger. 'Doei, ga maar lekker liggen', en dan vergeet ik het. Dus denk ik er ook niet aan om voor het naar bed gaan de beha op te zoeken en mee te nemen naar boven. Daar ben ik te moe voor. Vanochtend kwam in alle vroegte iemand mijn vriend ophalen om ergens naartoe te gaan, en als ik na hun vertrek beneden kom zie ik midden in de kamer op de vloer en op de tafel beha's liggen. Hoe dan? Hoe kan het dat je niet even de kamer rondkijkt als iemand aanbelt, dat je dan niet even de beha's van je vriendin uit het zicht legt?
En hee, ineens merkte ik dat ik superboos ben. Niet alleen om de beha's, ook omdat mijn zwarte sokken op mijn blauwesokkenstapel gelegd zijn; omdat de organisatie van de FBK Games in Hengelo onduidelijk communiceert over het adres van de parkeerplaatsen (je hebt óf een ticket voor een pendelbus, óf je komt met de auto maar hebt geen parkeerkaart óf je komt niet met de auto, zeggen ze, en ik wil alleen maar dat ze niets impliceren); omdat mijn familie niet begrijpt dat je bij een uitstapje zaken als tijden en eten éven moet overleggen en zelfs ben ik boos om een hoofdredactioneel in de krant waardoor ik voor het eerst de behoefte voel een ingezonden brief te schrijven.
Ik ben al twee dagen aan het mailen met de FBK Games. Ze zijn zó overtuigd van hun eigen gelijk dat ze hun teksten niet meer lezen. Ik heb wel mijn conclusies getrokken en we komen er wel, maar ik ben me toch aan het opfokken over de echt lelijke en halve communicatie. Zo heb ik het bij festivals in het Noorden nooit meegemaakt. Net kreeg ik een mail van ene Hans die ineens verwijst naar een kleurcode op het ticket en info in de mail. Niet hier Hans. 'Dat zou fantastisch zijn,' mail ik terug, 'maar waar zie jij dat in mijn mail staan?'
En ik denk wat de fuk bazel je plotsklaps over kleurcodes? Dan zou je ook een legenda moeten leveren en waar is die dan? Niet op de site. Ben ik werkelijk de enige met slechte hersenen die de info niet bevat? Werkt het anders bij doorsnee atletiek-bezoekers?
Ondertussen maakt mijn vader geen haast met het onder de pannen brengen van mijn moeder en wil mijn zusje 'tegen' onze vertrektijd nog even een warme maaltijd nuttigen. Prima, zeg ik. Misschien ga ik wel niet, dat scheelt weer frustratie. Ik doe wel meer niet. Bovendien gaat het toch regenen.
Ach.
Ik ben natuurlijk zo verschrikkelijk boos op iedereen omdat (ze ongelooflijk stom zijn) ik zo enorm moe ben. Ik heb een intense week achter de rug zowel sociaal als werk, ik ben weer voor het eerst 2 dagen op mijn bureau 2 uren aan de slag gegaan wat niet eens een mijlpaal was omdat ik toch niet serieus geloof dat ik nog iets kan, en omdat het daarmee ondersneeuwde in de rest.
Zondag kwamen F & S, die bleven best lang want ik stond 'aan' en mijn adrenaline raast dan zo lang door. Maandag ging ik zwemmen en belde ik met de verzekeraar van mijn werkgever over de aankomende WIA aanvraag die ik waarschijnlijk toch niet krijg vanwege mijn ZZP-verleden. Dinsdag werkte ik mijn 1e 2 uur, om 11 uur kwam WP met Bosche bollen praten over hoe je ermee omgaat dat je niet zoveel meer kunt, om 12 uur hadden we de bollen op, zette ik hem de deur uit en ging thuis 2 soepen koken en de tuin aan kant maken omdat om 18.00 uur de 6 vrouwen van MamaCash kwamen eten. Ik zei 'Laat mij maar een rol vervullen, dat is beter voor me,' maar ik kreeg veel te veel adrenaline ingepompt en was blij dat ze na 3 uur vertrokken, hoe leuk het ook was. En toen kwam de woensdag waarop ik om 9 uur een online intake had bij Ergatis, weer een revalidatietraject. Volkomen zinloos, want na 40 minuten geconcentreerd praten kon ik niet meer, waarna ze haar vragen versneld afdraaide en ik wel weet waar dit weer op uitloopt. Ik kan sociaal best een tijd lopen op routine en adrenaline, maar zodra ik moet nadenken gaat de slagboom omlaag. Daarna belde de re-integratiecoach voor updates die ze in haar voortgangsrapportage kan stoppen (waar ik overigens nu op zondag nog niets van heb gezien), en ze beloofde me te helpen met de WIA aanvraag. Daarna kwam mijn vrolijke nichtje dat ik hielp met iets dat UBD heet en die ik na 2 uur pas wegstuurde, want ik merkte dat ik weer of nog steeds 'aan' stond al weet ik niet sinds wanneer, hoe oud de adrenaline was waarop ik liep of dat het gewoon de vermoeidheid was die deed alsof die adrenaline was?
En toen kwam donderdag, waarin ik weer twee uur werkte, nu aan mijn eigen Plan van Aanpak waarin ik de activiteiten qua eigen werkvermogen en zorg en herstel en hulpverlening van de afgelopen 1½ jaar onder elkaar zette, en reed ik (in een stortbui) naar Twente waar de chaos weer begon. Mijn ouders praten niet alleen door elkaar maar ook langs elkaar heen waardoor ze de meeste tijd kwijt zijn aan het uitleggen wat ze bedoelen. Vrijdag na het ontbijt stapte ik weer in de auto, at in Groningen een boterham, ging naar yoga en probeerde fit te worden door een paar uur te rusten, omdat ik met dank aan de staking van NS naar Schiphol moest rijden om Cor op te halen die vanaf dinsdag in Barcelona zat. Het is me gelukt, het voordeel was dat het vrijdagavond tussen half 8 en half 10 niet loeidruk is op de weg, en dat na negenen de ring rond Amsterdam ook te doen is voor iemand die dit niet dagelijks doet. Ja er was stress, ja ik slingerde van baan 3 naar baan 6 en weer terug vanwege afslagen, maar ik was op tijd in de aankomsthal en Cor reed zó snel terug dat we om half 1 thuis waren. De eerste beha slingerde ik toen de kamer in, en ik heb hem de hele zaterdag niet gezien, want ik lang volkomen uitgeput op de bank met de rug naar de rest van de meubels waar dat ding overheen hing. Ik voegde er een zaterdagse beha aan toe: na mijn vroege bezoek aan de bakker was ik niet van plan om nog de deur uit te gaan.
Nu is het zondag en ik ben boos op iedereen. Het regent, ik heb een bad genomen, maar waar het gedwongen stilliggen in water me doorgaans goed doet zat ik me nu alleen maar meer op te vreten. Ik type het er wel uit, dacht ik, ik raas wel op papier. Vandaar.
Vanmiddag staan er dingen in de agenda als een Zwitsers vignet bij de ANWB halen, een yogakussen kopen, en de kroeg in met de leesclub. Morgen dus die FBK Games. Ik doe niet meer mee. Ik laat me rijden en me alles aanleunen. Ik regel niks en ze zoeken het maar uit. Nou ja, zo even kijken wat Hans uit Hengelo nog te melden heeft.
Ik ben gefrustreerd want ik ben moe. En ik ben het ook moe dat ik het niet meer kan. Begrijpen, de zaak overzien, regelen, of juist van me af laten glijden. Ik wil het niet meer doen. Ik ga ook niet meer voor de zoveelste keer zeggen dat mijn blauwe en zwarte sokken een eigen plek hebben, dat de kamerdeur 's nachts open moet, en dat je even de kamer in kijkt voordat je iemand binnen laat, ik ben het beu. Daarom heb ik zojuist overal post-its geplakt, zodat ik niks meer hoef te zeggen.
En soms, als ik zo moe ben, ga ik te veel doen. De afgelopen week heb ik zoveel dingen gedaan waar ik ook moe van zou zijn als ik wél normaal functioneerde. Soms is het oké om te berusten, en soms is het stom en frustrerend omdat het berusten niet lukt. En dan ga ik te veel doen. Om mijzelf uit te dagen, of om te zieken, om te treiteren, wat ik dan 'uitdagen' noem, en dan ben ik mijn eigen pestkop en word ik boos op anderen. Ik heb nog zo veel te leren in dit stomme proces.
Natuurlijk ga ik vanmiddag niet naar de kroeg of de ANWB, natuurlijk ga ik vanaf morgen weer slechts één ding per dag doen. Natuurlijk ga ik zo een stukje wandelen om de boosheid eruit te stampen. En natuurlijk vertrouw ik er op dat alles zo wel zal zakken. This too shall pass.
