Ik vind het lastig dat mensen zeggen te stoppen met roken en dat vervolgens niet doen of, na een maand of drie lekker fris te hebben gegeurd, toch weer beginnen. En dat een paar keer per jaar. Ik vind het lastig omdat ik steeds enthousiast moet zijn en stimuleren en iedere keer dat het mis gaat ben ik zo teleurgesteld dat ik zeker weet dat ik dat enthousiasme de volgende keer niet meer op kan brengen en dat dan vervolgens tóch doe omdat ik zo hoop dat het goed gaat. De één na laatste keer dat er gestopt werd met stoppen ben ik ongelooflijk kwaad geworden en vloekte ik de zwakheid in de roker volledig stijf. Hielp ook niks.
Het is vooral lastig omdat ik het steeds minder begrijp. Het ziet er niet uit, kost kapitalen en het is niet bepaald goed voor je lichaam. Bovendien is het een lachwekkende afhankelijkheid. Er is een hele industrie bij gebaat om mensen zo afhankelijk mogelijk te houden en mensen doen daar geheel vrijwillig aan mee. Sterker nog, ze verdedigen het roken. Die stof en die mannetjes hebben het voor elkaar gekregen dat ze verdedigd worden. Nu zijn er meer vergiften in de samenleving die verdedigd worden maar vaak is dat uit zelfbehoud. Waarom verdedigde ik mijn rookgedrag? Omdat ik het zag als deel van mijn identiteit en dacht dat ik stoer was en er stoer uit zag als ik rookte. Dat ik daar zo lang in gestonken ben, ik begrijp het niet. Ik moest eerst van buitenaf toekijken denk ik.
Het is ook lastig omdat het mij eigenlijk niets aan gaat. Het is niet mijn gevecht met die gewoonte. Ik hoef zelf niet meer te doen alsof het me ooit gaat lukken (alleen toevallig nèt even deze keer niet). Ik ga eens stoppen met me iets aantrekken van stoppogingen van anderen.
Iedereen gelukkig, niks lastigs aan.
