Slaapmasker

 De sportarts had in elk verslag gelezen dat ik een gedreven persoon ben en dat kon onder de huidige omstandigheden best een slagje minder. Hij raadde me een dagschema aan waarbij ik 2 uur iets doe en waar ik dan 15 minuten in het donker zonder prikkels van bijkom. Tijden onder voorbehoud en naar eigen inzicht aan te passen. Ik doe dit nu al drie dagen, en het is schrikbarend hoe snel 2 uur voorbijgaat. Voor ik het weet gaat de wekker en dan loop ik die trap weer op waar ik mijn mobiel op vliegtuigstand zet, de wekker op 15 minuten, me op bed nestel en het slaapmasker voor mijn ogen trek.

Eerst hoor ik de piep in mijn oor lekker luid. Aan het eind van de 15 minuten is die weg. Het werkt dus. En die 15 minuten zijn niet eens bloedsaai. Ik mag niet slapen, maar dat kan ik toch niet overdag. Helpt dit nou echt? Ik weet het niet en ik moet zeggen dat ik er nu al wel een beetje flauw van ben. Hoe kan ik nu tot dingen komen in twee uur tijd! Beetje boodschappen en handwasjes en gewone wasjes en granola maken en een wandeling (als het tenminste eens ophoudt met dat natte weer), en even naar de kleermaker. 

Morgen wil ik naar de internetwinkel en de boekhandel, en voorheen zou ik misschien een leuke overdag-film mee pikken in de luxe zaal. Maar dat schiet de twee uur voorbij en die wil ik toch minstens één week eens echt goed doen.

Verhalen

Vroeger vertelde ik weinig over mijzelf. Ik zag verhalen delen als een ruilhandel en een machtsmiddel. Hoeveel is jouw verhaal waard? Genoeg om mijn eigen verhaal tegenover te stellen? Want iemands verhaal kennen is iemand bezitten. Zoals fotografie ooit gezien werd als het kwaad dat de ziel wegnam. Verhalen zijn veel enger, die kun je buigen als je dat wil.

Nu steek ik steeds een verhaaltje af. Om mijzelf een plezier te doen verder ik daar wat mee en zorg ik ervoor dat ik niet dezelfde woorden gebruik. Het moet geen script zijn hè? En soms komen er vragen terug die me een zijspoor laten inslaan, wat prettig is want een verhaal is pas echt een verhaal als het leeft en blijft groeien.

Mosterd

Ze belden van de uitkeringsinstantie. Even wat bevragen en wat checken. Want waarom kreeg ik pas na een jaar en tien maanden onderzoeken bij een re-integratiebureau? En dan ook nog eens onderzoeken waar ik helemaal kapot van terugkwam? Beats me, zei ik. Ik had zelf al een paar keer gevraagd of dit niet mosterd na de maaltijd was. Neenee, zei de verzekeraar van mijn werkgever. Neenee zei de bedrijfsarts. Ik krabde op mijn hoofd en deed braaf mee.

Het begon met een 'integraal cognitief onderzoek' dat ik supergoed deed. Maar dat is niet zo gek want ik ben graag het beste meisje van de klas als er uitdagingen voor me liggen. Twee dagen later had ik een psychiater tegenover me, en twee dagen daarna een neuroloog. De psychiater gaf me complimenten, met de neuroloog had ik schik. Ik lag er drie dagen af, sprak met mijn eigen psycholoog en ergotherapeut, en raapte me bij elkaar voor de laatste rit naar Zwolle en het 'integraal gezondheidsonderzoek' met een fysiotherapeut en een psycholoog. Daarna wist ik een half uur niet hoe ik het parkeerterrein af moest draaien.

Vijf keer vertellen dat het niet goed gaat, en dat toch heel goed willen doen. Ik klauterde me suf.

De week ervoor had ik mijn aanvraag voor afkeuring ingediend, daar belde de man van de uitkeringsinstantie voor. Ik had het goed gedaan, vond hij, aan mij lag het niet. Dat denk ik ook niet.

Klauterend karakter

De grote vraag is: krijg ik energie van contact met andere mensen of slurpt het me leeg en rolt dat vacuüm me richting de AAN-knop waardoor golven adrenaline bezit van me nemen en ik denk dat het energie is? Ja mensen, zo doe ik dat.

Geen benul op het moment zelf, ik word gek van die grenzen die pas achter me opdoemen als ik er al voorbij ben. Denk hierbij gerust in termen van mist en gevaar en niet kunnen bijbenen wat ik nu weer voel bij wat er net is gebeurd. Zie mij de hele tijd spontaan over hekken klauteren en er overheen kukelen, verboden weilanden in, waar al dan niet een stier staat. Voel gerust met me mee bij het idee van beekjes waar ik zonder erg in stap en pas aan de andere kant merk dat mijn beide voeten zeiknat zijn.

Die grenzen begin ik nu pas te voelen door meer op signalen te letten. Ik herken het zware gevoel in mijn hoofd nu wat vaker, en de piep in mijn oren natuurlijk, en zoals laatst, toen werkelijk alle energie uit me wegrende op het moment dat ik de ruimte met verjaardagsgasten binnen kwam. De tweede stap is ook lastig: daar gevolg aan geven. Ik probeer mijzelf nu maar met deze metaforen op te voeden want Het Hoofd houdt niet meer van abstract. Gisteravond doemde het hek langzaam op uit de regen, toen ik bij de MamaCash vrouwen zat en verborgen achter een joekel van een plant de draaistoel bevochtigde met mijn natte billen van het lekke zadel. Lekker stilletje bijkomen, luisteren naar de vrouwen en hun verhalen, en hoppa, daar stond ineens het hek, geen ontkomen aan. Een heel vriendelijk hek, dat wel. Maar ik zag het, ik zocht niet naar de aan-knop maar trok mijn jas weer aan en trapte rustig naar huis, het hek links latend. Goed bezig Baars!

Ik krijg nu applaus als ik zeg dat ik De Nieuwe Werkelijkheid heb geaccepteerd. Hierin kan ik op dit moment toevallig even niet werken, maar straks en langzaamaan en zeker weten gaat het me lukken om ver voor mijn pensioen weer helemaal tip top in orde te zijn. Ja ja, heel knap dat ik mij dat voorhoud, en dat ik het verkoop als acceptatie. Of is het echt acceptatie en neem ik mijzelf hier even met teveel korrels zout?

Laatst maakten twee vrienden, onafhankelijk van elkaar, de opmerking dat het hen best lastig lijkt om de situatie echt te accepteren met mijn karakter, dat ze omschreven als enthousiast en energiek. Waarom komen mensen nu ineens aanzetten met dat Karakter fenomeen? Want het maakt wel degelijk wat uit als mensen dat zeggen. Het zijn linten om de bomen in het bos. Zelf ben ik allang verdwaald.

Mijn oren piepen, ik moet de stilte weer opzoeken. Mijn karakter wil dat dan juist niet doen. Ik voel me meer Dwars dan Enthousiast. Ik luister niet, ik treiter mijzelf. Ik moet gewoon dat hek over klauteren en die stier aankijken. Ik moet duwen en testen. Snap je?

In het zwembad

Hoe kan het dat ik de hele zomer in het zwembad geen vrienden voor het leven heb opgedaan? Ik had voor het eerst een 12-banenkaart gekocht en ging ongeveer eens in de week. Slecht weer en hartinfarcten bij de moeder hielden me wel eens weg. Maar over het algemeen zwom ik trouw 20 minuten per week. Eerst in het wedstrijdbad, en toen in het kleinere bad ernaast, waar ik van de cijfers 1.30 naar de 1.30 aan de overkant zwom, langs de waarschuwing hier niet te duiken. Meestal maak ik overal op zijn minst kennisvrienden, maar het bleef lang stil rond mij. Zou iedereen op dezelfde dag en op hetzelfde tijdstip zwemmen of zijn er ook mensen zoals ik die naar de Papiermolen fietsen wanneer dat uitkomt?

Eens was er een man die dwars door iedereen stug zijn baantjes bleef trekken. Ik vroeg hem na een paar van die storingen in mijn pad: Heb je wel eens overwogen om niet overdwars maar over de lengte te zwemmen? Ik zei niet 'overdwars en over de lengte', ik maakte snijdende handgebaren. Hij keek me verstoord aan. 'Nee. Iedereen zwemt toch zó!' En hij gebaarde in de richting zoals ze in het wedstrijdbad gaan. Ik schudde mijn hoofd, de man keerde terug zoals hij gekomen was en klom daarna uit het bad. De dames die steeds in hadden gehouden voor de man, en zwijgend doorzwommen, knikten me toe. Maar op één 'Fijn dat je er wat van zei,' na bleef het stil in ons badje.

De tiende keer dat ik zwom was al na de zomer. Er dreven gele blaadjes in het water. De twaalfde keer was twee dagen geleden. Mijn tenen werden koud in het bad, hoezeer ik ook met ze trappelde, en de blaadjes die ik tegenkwam waren bruin. Voor de zomer dreven vooral heel veel wespen en lieveheersbeestjes in het chloor, meestal nog wat spartelend met de vleugels. Die redde ik door ze uit het water te scheppen en op de kant te gooien. Als ik na twee baantjes terugkeerde aan die kant waren ze vertrokken. Ik verdien een lintje.

Soms denk ik om mijn slag, en hoe die in 50 jaar tijd ineens ouderwets blijkt te zijn geworden. Soms steek ik mijn handen tegen elkaar aan naar voren, als in gebed, en leg ik ze plat neer als ik even uit-drijf. Om te kijken hoe ik eigenlijk zwem. Dan voel ik ineens het plankje dat ik vast had toen ik het leerde. Hoe kan ik dat nou ineens echt weer voelen?

De elfde keer dat ik zwom vroeg de vrouw die de eerste leuke baan langs de rand innam of ik daar wilde zwemmen, want daar was veel schaduw en je moet tegenwoordig uitkijken met een teveel aan zon. Nee hoor, zei ik, ik zwem hier prima, zolang ik de kant maar een beetje in de gaten houd vanwege het recht zwemmen. In ons badje zijn geen strepen op de bodem getrokken, we kijken met een schuin naar elkaar en naar de rand. De dame in de schaduw had een knotje, en zwom zonder de kanten te raken. Waar ik altijd die beugel grijp, me omdraai en me dan afzet tegen de kant, draait zij vlak voor de rand en zwemt een half rondje. Mijn twaalfde keer was ze er ook, we zeiden zomaar Hoi. Toen kwam er een oudere vrouw in strakke badmuts, met zwembril en gespierde schouders pal naast ons zwemmen, niet zo snel en zeker niet in rechte banen. Aan de ene kant eindigde ze tussen mij en het Knotje, aan de andere rand eindigde ze tussen mij en de vrouw met spierwit haar. Het Knotje schudde haar hoofd en zei 'Ze begrijpt het niet'. Ik lachte en zei alleen in mijn laatste baantje: Tot volgend jaar en een fijne winter. Of ik niet doorging? Nee, het binnenbad is niets voor mij. Fijne winter! Misschien één kennisvriendin dan.

De laatste dag dat het zwembad open was maakte ik mijn twaalfde strip op. Het was ook mijn twaalfde keer ooit in de Papiermolen. Ik heb regelmatig tijdens het zwemmen moeten denken aan die keer dat Paul me eens meevroeg, en ik dacht dat hij een grap maakte, tot ik om half 8 een sms kreeg waar ik bleef.

This too did pass

 'Ik ben in een poephumeur,' zei ik toen hij thuiskwam, 'Laat me maar even.' Hij lachte, gaf me een zoen en pakte een boek waarmee hij in een stoel verdween. Na een uur was het voorbij. 'Ik ben klaar,' zei ik en toen moesten we allebei lachen. Hij kookte, we aten en ik kon alle frustraties van me afschudden.

Ik kan er weer even tegen. Vanochtend kreeg ik zowaar een mail van Hans met de laatste verduidelijking over de parkeerplekken, en op de weer-app zie ik dat we de regenkleding toch thuis kunnen laten. De NOS juicht dat FBK 'heel bijzonder' is voor iedereen. We gaan het meemaken.

Ik mailde Hans een bedankje en schreef dat ik door mijn NAH duidelijke richtlijnen nodig heb. Hans schreef terug 'No worries. We hebben daar meer vragen over gekregen dus we gaan volgend jaar beter communiceren.' Missie geslaagd.

Beha's

 Nu ik dingen niet meer kan merk ik hoeveel ik altijd deed en nu moet overlaten aan anderen wat gruwelijk is omdat anderen niet begrijpen wat de bedoeling is.

Ik trek 's avonds graag mijn beha uit die ik dan de kamer in slinger. 'Doei, ga maar lekker liggen', en dan vergeet ik het. Dus denk ik er ook niet aan om voor het naar bed gaan de beha op te zoeken en mee te nemen naar boven. Daar ben ik te moe voor. Vanochtend kwam in alle vroegte iemand mijn vriend ophalen om ergens naartoe te gaan, en als ik na hun vertrek beneden kom zie ik midden in de kamer op de vloer en op de tafel beha's liggen. Hoe dan? Hoe kan het dat je niet even de kamer rondkijkt als iemand aanbelt, dat je dan niet even de beha's van je vriendin uit het zicht legt?

En hee, ineens merkte ik dat ik superboos ben. Niet alleen om de beha's, ook omdat mijn zwarte sokken op mijn blauwesokkenstapel gelegd zijn; omdat de organisatie van de FBK Games in Hengelo onduidelijk communiceert over het adres van de parkeerplaatsen (je hebt óf een ticket voor een pendelbus, óf je komt met de auto maar hebt geen parkeerkaart óf je komt niet met de auto, zeggen ze, en ik wil alleen maar dat ze niets impliceren); omdat mijn familie niet begrijpt dat je bij een uitstapje zaken als tijden en eten éven moet overleggen en zelfs ben ik boos om een hoofdredactioneel in de krant waardoor ik voor het eerst de behoefte voel een ingezonden brief te schrijven.

Ik ben al twee dagen aan het mailen met de FBK Games. Ze zijn zó overtuigd van hun eigen gelijk dat ze hun teksten niet meer lezen. Ik heb wel mijn conclusies getrokken en we komen er wel, maar ik ben me toch aan het opfokken over de echt lelijke en halve communicatie. Zo heb ik het bij festivals in het Noorden nooit meegemaakt. Net kreeg ik een mail van ene Hans die ineens verwijst naar een kleurcode op het ticket en info in de mail. Niet hier Hans. 'Dat zou fantastisch zijn,' mail ik terug, 'maar waar zie jij dat in mijn mail staan?'

En ik denk wat de fuk bazel je plotsklaps over kleurcodes? Dan zou je ook een legenda moeten leveren en waar is die dan? Niet op de site. Ben ik werkelijk de enige met slechte hersenen die de info niet bevat? Werkt het anders bij doorsnee atletiek-bezoekers? 

Ondertussen maakt mijn vader geen haast met het onder de pannen brengen van mijn moeder en wil mijn zusje 'tegen' onze vertrektijd nog even een warme maaltijd nuttigen. Prima, zeg ik. Misschien ga ik wel niet, dat scheelt weer frustratie. Ik doe wel meer niet. Bovendien gaat het toch regenen.

Ach.

Ik ben natuurlijk zo verschrikkelijk boos op iedereen omdat (ze ongelooflijk stom zijn) ik zo enorm moe ben. Ik heb een intense week achter de rug zowel sociaal als werk, ik ben weer voor het eerst 2 dagen op mijn bureau 2 uren aan de slag gegaan wat niet eens een mijlpaal was omdat ik toch niet serieus geloof dat ik nog iets kan, en omdat het daarmee ondersneeuwde in de rest.

Zondag kwamen F & S, die bleven best lang want ik stond 'aan' en mijn adrenaline raast dan zo lang door. Maandag ging ik zwemmen en belde ik met de verzekeraar van mijn werkgever over de aankomende WIA aanvraag die ik waarschijnlijk toch niet krijg vanwege mijn ZZP-verleden. Dinsdag werkte ik mijn 1e 2 uur, om 11 uur kwam WP met Bosche bollen praten over hoe je ermee omgaat dat je niet zoveel meer kunt, om 12 uur hadden we de bollen op, zette ik hem de deur uit en ging thuis 2 soepen koken en de tuin aan kant maken omdat om 18.00 uur de 6 vrouwen van MamaCash kwamen eten. Ik zei 'Laat mij maar een rol vervullen, dat is beter voor me,' maar ik kreeg veel te veel adrenaline ingepompt en was blij dat ze na 3 uur vertrokken, hoe leuk het ook was. En toen kwam de woensdag waarop ik om 9 uur een online intake had bij Ergatis, weer een revalidatietraject. Volkomen zinloos, want na 40 minuten geconcentreerd praten kon ik niet meer, waarna ze haar vragen versneld afdraaide en ik wel weet waar dit weer op uitloopt. Ik kan sociaal best een tijd lopen op routine en adrenaline, maar zodra ik moet nadenken gaat de slagboom omlaag. Daarna belde de re-integratiecoach voor updates die ze in haar voortgangsrapportage kan stoppen (waar ik overigens nu op zondag nog niets van heb gezien), en ze beloofde me te helpen met de WIA aanvraag. Daarna kwam mijn vrolijke nichtje dat ik hielp met iets dat UBD heet en die ik na 2 uur pas wegstuurde, want ik merkte dat ik weer of nog steeds 'aan' stond al weet ik niet sinds wanneer, hoe oud de adrenaline was waarop ik liep of dat het gewoon de vermoeidheid was die deed alsof die adrenaline was?

En toen kwam donderdag, waarin ik weer twee uur werkte, nu aan mijn eigen Plan van Aanpak waarin ik de activiteiten qua eigen werkvermogen en zorg en herstel en hulpverlening van de afgelopen 1½ jaar onder elkaar zette, en reed ik (in een stortbui) naar Twente waar de chaos weer begon. Mijn ouders praten niet alleen door elkaar maar ook langs elkaar heen waardoor ze de meeste tijd kwijt zijn aan het uitleggen wat ze bedoelen. Vrijdag na het ontbijt stapte ik weer in de auto, at in Groningen een boterham, ging naar yoga en probeerde fit te worden door een paar uur te rusten, omdat ik met dank aan de staking van NS naar Schiphol moest rijden om Cor op te halen die vanaf dinsdag in Barcelona zat. Het is me gelukt, het voordeel was dat het vrijdagavond tussen half 8 en half 10 niet loeidruk is op de weg, en dat na negenen de ring rond Amsterdam ook te doen is voor iemand die dit niet dagelijks doet. Ja er was stress, ja ik slingerde van baan 3 naar baan 6 en weer terug vanwege afslagen, maar ik was op tijd in de aankomsthal en Cor reed zó snel terug dat we om half 1 thuis waren. De eerste beha slingerde ik toen de kamer in, en ik heb hem de hele zaterdag niet gezien, want ik lang volkomen uitgeput op de bank met de rug naar de rest van de meubels waar dat ding overheen hing. Ik voegde er een zaterdagse beha aan toe: na mijn vroege bezoek aan de bakker was ik niet van plan om nog de deur uit te gaan.

Nu is het zondag en ik ben boos op iedereen. Het regent, ik heb een bad genomen, maar waar het gedwongen stilliggen in water me doorgaans goed doet zat ik me nu alleen maar meer op te vreten. Ik type het er wel uit, dacht ik, ik raas wel op papier. Vandaar.

Vanmiddag staan er dingen in de agenda als een Zwitsers vignet bij de ANWB halen, een yogakussen kopen, en de kroeg in met de leesclub. Morgen dus die FBK Games. Ik doe niet meer mee. Ik laat me rijden en me alles aanleunen. Ik regel niks en ze zoeken het maar uit. Nou ja, zo even kijken wat Hans uit Hengelo nog te melden heeft.

Ik ben gefrustreerd want ik ben moe. En ik ben het ook moe dat ik het niet meer kan. Begrijpen, de zaak overzien, regelen, of juist van me af laten glijden. Ik wil het niet meer doen. Ik ga ook niet meer voor de zoveelste keer zeggen dat mijn blauwe en zwarte sokken een eigen plek hebben, dat de kamerdeur 's nachts open moet, en dat je even de kamer in kijkt voordat je iemand binnen laat, ik ben het beu. Daarom heb ik zojuist overal post-its geplakt, zodat ik niks meer hoef te zeggen.

En soms, als ik zo moe ben, ga ik te veel doen. De afgelopen week heb ik zoveel dingen gedaan waar ik ook moe van zou zijn als ik wél normaal functioneerde. Soms is het oké om te berusten, en soms is het stom en frustrerend omdat het berusten niet lukt. En dan ga ik te veel doen. Om mijzelf uit te dagen, of om te zieken, om te treiteren, wat ik dan 'uitdagen' noem, en dan ben ik mijn eigen pestkop en word ik boos op anderen. Ik heb nog zo veel te leren in dit stomme proces.

Natuurlijk ga ik vanmiddag niet naar de kroeg of de ANWB, natuurlijk ga ik vanaf morgen weer slechts één ding per dag doen. Natuurlijk ga ik zo een stukje wandelen om de boosheid eruit te stampen. En natuurlijk vertrouw ik er op dat alles zo wel zal zakken. This too shall pass.

Het is prima vertoeven in het dal

 Het gaat goed met me, in die zin dat ik er steeds beter in slaag om weinig te doen. Ik krijg daarbij hulp van iedereen die meeleeft, natuurlijk, en die er niet te zwaar aan tilt als ik weer eens een afspraak afzeg. Daarnaast word ik ook geholpen door bekende Nederlanders. Ik luister en kijk graag naar die BN-ers die vertellen over diepe dalen waar ze ineens in terecht kwamen door een tumor, een hersenschudding, of een andere plotselinge ongewenste toestand. Ze vertellen hoe die dalen nu hun thuis zijn geworden als in 'Hier is het ook prima en een diep dal hoeft niet het einde van alles te zijn. Sterker nog: het is hier helemaal niet zo ellendig als de term doet vermoeden.'

Nou, zo begin ik er ook steeds meer in te staan. Toen ik vanochtend in minder poëtische taal aan mijn werkgever vertelde dat het goed gaat omdat ik minder kan, hoorde ik hoe raar het klinkt. Maar wat ik daarmee zeg is dat ik eindelijk heb geaccepteerd dat ik niet meer dan één ding per dag kan, of vooruit en hooguit 2, en soms 3, als die dingen bij elkaar tenminste niet te groot zijn. Maar wanneer ik kies voor slechts één ding is het omdat ik mijzelf dat gun, en het gebeurt gelukkig steeds vaker dat ik dat ook echt zo kan zien. Het is anders, maar niet ellendig.

Eergisteren vergezelde ik een vriendin bij een vervelende ingreep in het ziekenhuis. Ik stond 2 uur later weer buiten en het eerste wat ik deed was mijn koffieafspraak van die middag afzeggen. Omdat John prima reageerde besefte ik dat het ook anders had gekund en werd ik dankbaar voor die lieve mensen die genoegen nemen met mijn eerst-ik-beleid. En dat voelt helemaal goed. Ik lieg er wel over tegen die ziekenhuisvriendin, want als ze hoort dat ik de afspraak heb afgezegd gaat ze zich schuldig voelen (vul ik in) en omdat dat ZO waanzinnig nergens op zou slaan lieg ik. En dus ja, het gaat heel erg goed met me in dit lentefrisse, groene en beschutte dal waar ik het mijzelf zo makkelijk mogelijk probeer te maken.