Een mens schijnt 17 gedachten tegelijkertijd te hebben. De ene gedachte staat normaal gesproken op het podium en de andere 16 staan verspreid en wat meer richting de coulissen. Maar soms verdringen ze elkaar op dat podium en dan weet ik niet wat te zeggen, ik kan ze dan ook niet meer goed horen of onderscheiden.
Soms vertelt iemand mij iets wat weer méér gedachten oproept en daarmee staat het podium zo bomvol dat mijn oren gaan suizen. Ik laat het doek dan snel zakken, wuif met mijn hand als een slap applaus, en verlaat de zaal. Mijn hoofd zit vol, zeg ik dan, het is genoeg.
Dit volle podium, met zich om elkaar verdringende gedachten en geluiden, maakt niet alleen moe maar soms ook wat wanhopig. Het podium stroomt vooral vol als iemand mij iets nieuws wil vertellen dat ik unbedingt wil opslaan. Ik moet iets leren, ik moet werken, ik moet inzichten opdoen en daar conclusies en gevolgen uit trekken. En dat gaat niet. Het lijkt zelfs wel alsof het steeds minder gaat.
Dus ik krijg dinsdag een MRI. Niet dat er iets te zien zal zijn, verwacht de neuroloog, want mijn reflexen zijn wederom goed. Maar het duurt te lang. Ik wil zo graag dat de gedachten zich weer fatsoenlijk gedragen en pas opkomen waar dat in het toneelstuk hoort. Gewoon, volgens script. Nu jij, dan jij en daarna maken we een buiging omdat er weer een klus geklaard is. Want ik merk het verwarde podium vooral als ik werk. En ik realiseer me heus wel dat ik me er maar eens bij neer moet gaan leggen dat 'volgens script' een andere betekenis gaat krijgen.
Voorheen was het met die 17+ gedachten vooral heel gezellig. Ieder kende haar plek en kwam pas naar voren als ik erom vroeg of als zich de gelegenheid voordeed. Er heerste een ordelijkheid, en een vertrouwde chaos en de zekerheid dat ik eruit kon pikken wat ik nodig had, en de openheid van improv dat een ver weg opgeslagen idee zich blij naar voren mocht wurmen. Als dat waar ik zo van kan genieten niet meer vanzelfsprekend is, dan moet ik het script gewoon herschrijven.
